Czy miłość Tristana i Izoldy można nazwać miłością uniwersalną? Wypracowanie

„Dzieje Tristana i Izoldy” to z pewnością jeden z najwybitniejszych utworów, który ukazuje wzór prawdziwej miłości kobiety i mężczyzny. Pomimo upływu wieków, obydwoje są postrzegani jako symbol miłości, który także we współczesnym świecie może mieć swoje odzwierciedlenie.

Historia Tristana i Izoldy rozpoczęła się w dziwnych, magicznych okolicznościach. Oboje wypili napój miłosny, który na zawsze ich odmienił, zwrócił ku sobie, niezależnie od otaczającej ich rzeczywistości. Ich związek z góry został skazany na niepowodzenie. Izolda Złotowłosa miała zostać wydana za króla Marka, w imieniu którego Tristan walczył ze smokiem oraz olbrzymem. Pomimo to, walczyli o każdą sekundę bycia razem, ocierając się wręcz o śmierć. Nawet wygnanie młodego rycerza z Kornwalii nie przyniosło rezultatu. Ich miłość nie obumarła również, kiedy Tristan poślubił Izoldę o Białych Dłoniach, a Izolda Złotowłosa zajęła miejsce u boku króla Marka. Całe życie walczyli o uczucie, narażając siebie i innych na srogą karę. Połączyła ich śmierć. Symbolizuje to wiecznie odradzający się krzak głogu, wyrastający z ich grobów. Tristan i Izolda są symbolem kochanków, którzy w dzisiejszym świecie mogliby się nie odnaleźć. Mimo to, moim zdaniem, ich miłość można nazwać uniwersalną i ponadczasową, aczkolwiek nikomu nie można życzyć spełnienia ich losu.

Uniwersalność ich miłości polega przede wszystkim na ukazaniu bardzo pozytywnych stron bezgranicznego i wielkiego uczucia, ale przy jednoczesnym pokazaniu niezwykle zgubnych skutków ich postępowania. Napój, który wypili jest symbolem absolutnej niemożności sterowania uczuciem. Choć z pozoru może się wydawać, iż cała ich miłość narodziła się sztucznie, nie należy odczytywać tego dosłownie, a właśnie interpretując to jako nadejście uczucia w najmniej oczekiwanym momencie. Joseph Bedier ukazuje w swoim utworze bardzo prostą, acz często niezauważaną prawidłowość - miłość jest tak silna, że nic nie może się z nią równać, ani powstrzymać czy zniszczyć. Ponadto, każdy, kto stanie jej na drodze, zostanie srogo ukarany. Tristan i Izolda stanowią wzór uczucia, który nie może być ograniczany i nie podlega żadnym ograniczeniom. Według autora, miłość jest czymś, co ludzie pragną zniszczyć tylko wtedy, jeżeli tego uczucia nigdy nie zaznali. Każdy, kto choć raz był zakochany wie, iż nieracjonalne postępowanie jawi się w odczuciu pary jako coś oczywistego i w pełni zrozumiałego. „Dzieje Tristana i Izoldy” ustanawiają niewątpliwie kanon miłości dwojga kochanków, nad którymi zawsze czuwa Bóg. Jest to widoczne nie tylko we wcześniej wspomnianym cytacie pochodzącym z utworu, ale i symbolicznym zakończeniu książki. Tristan i Izolda zostają związani na stałe już po śmierci, kiedy nikt i nic już na pewno ich nie rozłączy.

W dzisiejszych czasach, jeżeli dwójka młodych ludzi nie może się spotkać, mają znacznie ułatwione zadanie. Są telefony, e-maile, komunikatory i choć utrudnia to rozwijanie się uczucia, jest to znacznie łatwiejsze i bezpieczniejsze, niż w przypadku historycznych i legendarnych bohaterów.

Czy zatem miłość Tristana i Izoldy przedstawiona w dziele Josepha Bediera „Dzieje Tristana i Izoldy” można uznać za uczucie uniwersalne i ponadczasowe? Z pewnością tak. Autor pod postacią legendy i baśni przemyca prawidłowości rządzące tym niesamowitym, nieokiełznanym i niezniszczalnym żywiołem, jakim jest uczucie miłości do drugiej osoby.