Homer „Odyseja” - archetyp wędrowca na przykładzie „Odysei”. Opracowanie

Podróżnik, wędrowiec, pielgrzym, tułacz - można spierać się, które z określeń najtrafniej opisuje głównego bohatera eposu homeryckiego pt. „Odyseja”. Dwa pierwsze określenia kładą nacisk na motyw wędrówki, słowo „pielgrzym” kojarzy się z dążeniem do jakiegoś świętego lub doniosłego celu. Tułaczem natomiast jest człowiek, który podróżuje niekoniecznie z własnej woli i którego wyroki losu zmusiły do pozostawania w drodze.

Istotnie, podróż Odysa do domu trwałaby o wiele krócej, gdyby nie bogowie, boginie i nimfy. Na czoło wysuwa się Posejdon, który z gniewu wywoływał burze morskie skutecznie oddalające podróżnika od Itaki. Niemały wpływ miał także Zeus, piorunami zatapiający statki Odysa. Także Kalipso i Kirke zatrzymały Ulissesa na swoich wyspach w sumie przez kilka lat.

Przychylna podróżnikowi była jednak Atena. Ona wspierała Telemacha (syna Odysa) w poszukiwaniach ojca, a także w kluczowych momentach pomagała swemu ulubieńcowi, maskując go tak, by nie został rozpoznany. Zesłała także pijackie szaleństwo na jego wrogów.

Odyseusz przemierzał rozmaite krainy, zapoznając się z różnymi stworzeniami (cyklop), wpadając w sidła kobiet (Kalipso), doznając dobrodziejstw od przychylnych mu osób (wyspa Feaków) i pokonując niebezpieczne przeszkody (Scylla i Charybda).

Jako człowiek wędrujący musiał liczyć się zarówno z wyrzeczeniami, jak i stratami. Nie dość, że pozostawił w samotności swoją żonę na długi czas, skazując ją na samotne wychowywanie synka, stracił także towarzyszy podróży. Wszyscy oni zginęli w różnych okolicznościach w trakcie niebezpiecznych wojaży.

Szczęśliwie, tułaczka Odysa kończy się wraz z dotarciem do rodzinnej Itaki i zabiciem zuchwałych zalotników Penelopy.

Archetyp bohatera tułacza był obecny w literaturze wszystkich epok. Szczególnie silnie zaznaczył się w romantyzmie, w motywie pielgrzyma tęskniącego za własną ojczyzną. Przykładem mogą być tutaj „Sonety krymskie” Adama Mickiewicza.