Istota tragedii greckiej na podstawie „Antygony” Sofoklesa

Jeśli chcesz zwrócić uwagę na chwilę, wywołaj czyjąś radość; jeśli pragniesz zniewolić swoimi myślami na dłużej, spraw, by inni się smucili. Ta prawda znalazła swój wyraz już w starożytności. Lud z uwielbieniem śmiał się na komediach, ale tylko o tragediach rozprawiał w długiej drodze do domu i rozmyślał podczas ciągnących się w nieskończoność bezsennych nocy. „Antygona” była niczym pożywka dla spragnionych smutku, żalu i gniewu widzów oraz słuchaczy.

Obok liryki i epiki powstał dramat. Stawiał, jak wskazuje jego etymologia, na działanie, na coś, co współcześnie nazwalibyśmy akcją. Ograniczał do minimum rolę narratora, kładąc nacisk na dialogi i monologi, które lepiej niż jakikolwiek suchy opis osoby trzeciej oddają prawdziwość emocji i doniosłość uczuć. Współcześnie jest to najbliższa i najmilsza czytelnikowi forma odbioru.

Postaci przestawały być jedynie imionami. Od teraz można było nie tylko drwić, nie tylko stać obok i śmiać się z niedorzeczności i absurdu sytuacyjnego. Teraz można było na chwilę wcielić się w postać tragiczną, utożsamić się z cierpieniem i wczuć się w truchlejącego ze zgrozy.

„Antygona” bez wątpienia jest dziełem sztuki, które można odczytywać w skrytości swojego...