Władysław Broniewski „Co mi tam troski” - interpretacja i analiza utworu

Władysław Broniewski to polski poeta współczesny, który wytworzył własny, kunsztowny styl poetycki. Styl poety ulegał licznym zmianom, analogicznie zmianom ulegał światopogląd Broniewskiego, który ewoluował pod wpływem zmian społecznych i politycznych, które miały miejsce na arenie międzynarodowej w pierwszej połowie dwudziestego wieku. Władysław Broniewski debiutował w okresie dwudziestolecia międzywojennego – w tym czasie miała miejsce krystalizacja jego poglądu poetyckiego. W czasie wojny i okupacji jego twórczość nabrała charakteru patetycznego i patriotycznego.

Utwór „Co mi tam troski” został wydany w tomiku „Bagnet na broń” w 1945 roku; najważniejszy wiersz z tej książeczki został nazwany: „poetyckim rozkazem mobilizacyjnym”. Poeta w wierszu „Co mi tam troski” tworzy charakterystykę dobrego żołnierza, który nie walczy ani dla nagród, ani dla sławy czy bogactw. Taki żołnierz potrzebuje jedynie mocnych butów, na jego ustach gości pieśń, a wszelkie niedogodności żołnierskiego życia i ryzyko, które podejmuje młody mężczyzna wyruszając na wojnę poeta kwituje:
„Co mi ta obóz, więzienie, głód, poniewierka, szkorbut –
Radość żołnierską laduję, jak chleb i naboje, do torby”.

Warto zwrócić uwagę na zestawienie w powyższym wersie: chleb i naboje występują obok siebie, jako najważniejsze elementy żołnierskiej tułaczki. Broniewski ukazuje osierocenie Polaków, których domy zostały zniszczone: „ja nie mam nic oprócz pieśni – przyznaje podmiot liryczny wiersza, z bólem wyznając – siedem niemieckich granatów mój dom rozwaliło we Wrześniu” Część żołnierzy zginęła, ci, którzy ocaleli – nie mają dokąd wracać. Smutny krajobraz po bitwie wzmacniają epitety: „gwóźdź wyszczerbiony”, „żołnierską podeszwą”.  Polska została zniszczona… ale czy bezpowrotnie?

Wiersz dynamizują rymy żeńskie, parzyste: „sławy – Warszawy – bruku – Tobruku” oraz pozytywne nastawienie podmiotu lirycznego. Osoba mówiąca w wierszu nie dba o swoje dobro, postrzega siebie jako część ogromnej machiny, która będzie bronić Polskę i walczyć o wolność ojczyzny:
„My pokażemy światu, że Polski jesteśmy warci,
Byleby but był mocny, byle karabin był w garści”.

Broniewski ukazuje walkę jako jedyną formę spełnienia się. W twórczości tego poety występują elementy perswazyjne, mające za zadanie nakłonić rodaków do podjęcia walki.  Radosny okrzyk: „Co mi tam troski!” ma za zadanie mobilizować do działania. Poeta dowartościowuje Polaków i zachęca ich do sięgnięcia po broń.