Jan Grabowski „Puc, Bursztyn i goście” - opracowanie utworu

Jan Antonii Grabowski spędził niemal całe swoje dorosłe życie w Warszawie, gdzie z ogromną pasją i zaangażowaniem realizował się jako pedagog i twórca znakomitych utworów dla dzieci i młodzieży, w których przeważał motyw współistnienia na zasadzie harmonii i wzajemnego ciepła dwóch światów - zwierzęcego i ludzkiego.

Na takim właśnie wątku została oparta powieść „Puc, Bursztyn i goście”, wydana po raz pierwszy w Warszawie w 1933 roku, po dziś dzień ciesząca się sporą popularnością i włączona do kanonu lektur szkolnych dla klas początkowych szkoły podstawowej. Jej narratorem jest człowiek - właściciel domu na wsi, na którego podwórzu mieszkają dwa wesołe i niezwykle towarzyskie kundelki, Puc i Bursztyn.

Puc jest starszym psem, pełniąc wobec Bursztyna rolę nauczyciela i opiekuna. Wspólnie szukają sposobów na uniknięcie gniewu Katarzyny - gospodyni domu - która codziennie odkrywa skutki ich beztroskich harców. Monotonię wiejskiej egzystencji przerywa przybycie Krysi, która prawdopodobnie co roku spędza w domu wuja wakacje. Tym razem towarzyszy jej znajoma z Warszawy - panna Agata, która przywozi na wieś dwa rasowe pieski. Mikado i Tjuzdej nie zjednują sobie sympatii mieszkańców domu i podwórza ze względu na swoje oschłe maniery i poczucie wyższości, z jakim traktują podwórkowe zwierzaki.

Nienajlepsze zdanie Puca i Bursztyna na temat gości zmienia dopiero spacer, w trakcie którego wycieczka spotyka ogromnego buldoga Lorda. Pies, zaciekawiony kuriozalnymi zwierzątkami, jakie Agata niesie na rękach, rzuca się na pannę i omal jej nie przewraca, na ziemię spadają więc obydwa pieski. Tjuzdej truchleje wówczas ze strachu, zaś Mikado - ku zaskoczeniu wszystkich - dzielnie stawia czoło buldogowi i bynajmniej nie sprawia wrażenia przestraszonego. Zyskuje tym szacunek Puca, który zaprasza go do wspólnych zabaw na podwórzu, owocujących wkrótce szczerą przyjaźnią pomiędzy trzema psami.

Mikado zostaje też przedstawiony lokalnej psiej społeczności, niefortunnie wplątuje się jednak w bójkę. Spod pazurów i szczęk większych kolegów ratuje go Krysia, zjednując sobie tym samym wielką sympatię i oddanie pieska. W finale powieści Mikado wyskakuje z pociągu, którym ma powrócic do Warszawy, na wsi odnajduje bowiem przyjaciół i prawdziwe psie szczęście. Zamienia więc żywot salonowego pieska na beztroskie, swojskie zwyczaje podwórkowych zwierzaków, z którymi dzieli odtąd wszelkie radości i trudy.

„Puc, Bursztyn i goście” to wyjątkowo ciepła i pełna humoru powieść o przyjaźni rozumianej w dwóch aspekatch - jako relacja wypracowana pomiędzy wiejskimi kundelkami a warszawskim elegancikiem, ale również jako przyjazne i pełne wzajemnego zrozumienia zespolenie świata zwierzęcego z ludzkim. Owa przyjaźń łączy więc światy bardzo różne od siebie i pozornie niemożliwe do pogodzenia, znosząc wszelkiego rodzaju bariery i uprzedzenia. Psy jawią się tutaj jako postaci wprowadzające sporo śmiechu i zabawy w życie domowników wiejskiego gospodarstwa, otrzymując od nich w zamian troskliwą opiekę i pomoc zawsze, gdy tylko jest potrzebna. W świecie Grabowskiego te dwa światy doskonale pasują do siebie, wzajemnie przenikają się i dopełniają.