Witold Gombrowicz - biografia, życiorys

Witold Marian Gombrowicz urodził się 4 sierpnia 1094 roku w Małoszycach. Był to majątek jego ojca, który był szlachcicem i przemysłowcem. W roku 1911 rodzina Gombrowiczów przeprowadziła się do Warszawy. Od roku 1916 Witold uczęszczał na lekcje do katolickiego gimnazjum im. św. Stanisława Kostki. Szkołę tą ukończył w roku 1922. Rok później zdał egzamin maturalny i rozpoczął studia na Uniwersytecie Warszawskim, na Wydziale Prawa. Dyplom licencjacki uzyskał 4 października 1927 roku. Po ukończeniu studiów odbył podróż do Paryża i w Pireneje, aby po powrocie do kraju odbyć staż w sądzie. Pomimo tego, że 25 lipca 1930 roku uzyskał tytuł aplikanta, nie rozpoczął kariery adwokackiej. Przyczyną takiego stanu rzeczy były poglądy polityczne pisarza. Był on piłsudczykiem, zaś społeczność prawników sympatyzowała z endencją. Starcie tak różnych poglądów uniemożliwiło Gombrowiczowi praktykowanie wyuczonego zawodu.

Rok 1933 to czas, kiedy pisarz opublikował „Pamiętnik z okresu dojrzewania”, pisał do gazet i rozpoczął prace nad „Iwoną, księżniczką Burgunda”. W grudniu zmarł jego ojciec. Gombrowicz wiele czasu poświęcał tworzeniu. W roku 1937 opublikował „Ferdydurke”. Następnie, na łamach „Skamandra”, ukazała się „Iwona, księżniczka Burgunda”, o której mowa była wcześniej. W tym czasie pisarz opuszcza Polskę i wyjeżdża do Włoch, a następnie do Austrii. Na tydzień przed wybuchem II wojny światowej Witold odbywa rejs transatlantykiem Chrobry, na pokładzie którego przybija do wybrzeży Argentyny. Na wieść o napiętej sytuacji w kraju postanawia nie wracać do Polski. Znalazł się w trudnej sytuacji materialnej, ale uczył się języka hiszpańskiego, co umożliwiło mu podjęcie pracy. Pisywał do gazet. W 1946 roku zaczął pisać dramat pt.: „Ślub”. Jako że z pisania nie było zbyt dochodowe, a musiał się utrzymać, rok później podjął pracę w jednym z argentyńskich banków.

Od 1951 roku Gombrowicz rozpoczął współpracę z „Kulturą” oraz Instytutem Literackim we Francji, założonymi przez Jerzego Giedroycia. To właśnie tam publikował swoje teksty – w kraju zakazano wydawania jego dzieł. Po czterech latach pracy w banku pisarz porzucił to zajęcie. Jego książki były wydawane i cieszyły się popularnością. Zaczął zarabiać pisaniem na życie. W 1957 roku ukazał się pierwszy tom „Dziennika (1953-1956)”.

W latach 1959-1961 autor „Ferdydurke” tworzył teksty dla Radia Wolna Europa. Nigdy nie zostały one wyemitowane w eterze, ale wydano je po śmierci autora jako „Wspomnienia polskie” i „Wędrówki po Argentynie”. W tym czasie pisarz opublikował „Pornografię” (1960), a w dwa lata później – drugi tom „Dziennika (1957-1961)”.

Gombrowicz podjął decyzję o opuszczeniu Argentyny (o doświadczeniach argentyńskich pisał w „Trans-Atlantyku” oraz „Dzienniku”). W 1963 roku odpłynął na pokładzie statku Federico Costa ku Europie. Do Paryża przybił 24 czerwca. Stąd udał się do Berlina Zachodniego, gdzie spędził rok swojego życia. 17 maja opuścił Niemcy i wyruszył ponownie do Paryża. We Francji, dnia 25 października, przeprowadził się do miejscowości Vence, gdzie dożył końca swych dni u boku Rity Labrosse (z którą wstąpił w związek małżeński w grudniu 1968 roku).

Wybitny pisarz i filozof kultury nadal tworzył i wydawał swoje dzieła. W roku 1965 ukazał się „Kosmos”, a w 1966 trzeci tom „Dziennika (1961-1966)”.

Witold Gombrowicz zmarł w swoim domu we Francji dnia 22 lipca 1969 roku.