Adam Mickiewicz „Świtezianka” - interpretacja i analiza ballady

„Świtezianka” Adama Mickiewicza ukazała się w 1822 r. w tomie „Ballady i romanse”. Utwór opowiada o dwójce zakochanych, którzy spotykają się wieczorami nad brzegami „sinej Świtezi wody”. Nie wiemy o nich zbyt wiele, młodzieniec jest strzelcem w borze, a o dziewczynie narrator sam pisze: „ja nie wiem”.

Zacznijmy od budowy utworu, w skład którego wchodzi 38 tetrastychów. Wersy liczą naprzemiennie 10 (5+5) i 8 sylab, rymują się natomiast w sposób przeplatany. Jest to tzw. strofa stanisławowska. Warstwa stylistyczna „Świtezianki” składa się głównie z epitetów i porównań, chociaż pojawiają się także metafory np. „lisie zamiary”.

Młody mężczyzna składa kobiecie najszczersze obietnice, że będzie ją kochał do śmierci oraz wciąż zapewnia ją o stałości swojego uczucia. Ona podchodzi do tego z rezerwą, wciąż nie może mu uwierzyć. Przywołuje słowa ojca, który mówił jej: „Słowicze wdzięki w mężczyzny głosie, / A w sercu lisie zamiary…” Mężczyzna nie dawał jednak za wygraną i „Piekielne wzywał potęgi, / Klął się przy świętym księżyca blasku”.
Kobieta, która tak naprawdę była nimfą wodną,...