Maria Pawlikowska-Jasnorzewska „Ogród” - interpretacja i analiza utworu

„Ogród” jest kolejną z kunsztownych miniatur, jakie wyszły spod pióra Marii Pawlikowskiej–Jasnorzewskiej. Tytułowe miejsce ulega następującym po sobie przeobrażeniom. Wraz z nim zmieniają się uczucia podmiotu lirycznego.

W utworze roztacza się wizja ogrodu w porze, kiedy wszystko kwitnie i przekwita. Raz jest ciemno, raz jest jasno, a wszystko budzi się do życia, jest w pełnym cyklu rozwojowym. Przecież łatwo jest wyobrazić sobie rozjaśniony barwnym kwieciem ogród, w którym nieustannie rozbrzmiewa śpiew ptaków. Przedstawione w ten sposób miejsce staje się odbiciem duszy podmiotu lirycznego.

Flora rozwija się, kiedy do ziemi dotrą pierwsze promienie wiosennego słońca. Dla „ja” mówiącego takim ożywczym sygnałem staje się miłość. Dzięki niej sytuacja wygląda jak wiosną w ogrodzie. Wszystko staje się dynamiczne, piękne i optymistyczne. Wydaje się, że miłość dodaje życiowych sił, pozwala poczuć radość.

Wiemy jakie podobieństwa dostrzega podmiot liryczny między ogrodem a uczuciem. Należy również zastanowić się nad formą wiersza. „Ogród” to typ liryki bezpośredniej. W utworze poznajemy więc uczucia osoby wypowiadającej się, jej wyznania. Najpierw poznajemy opis ogrodu – duszy, który rozwija się pod wpływem wiosny – uczucia. Wszystko wydaje się  jak najbardziej w porządku, jednak obraz ten nieco rozmazuje puenta: „wczoraj kwitło moje serce, dziś jaśmin”.

Czas przeszły w formie czasownika „kwitło” może sugerować stracone uczucie. Skoro przestało, zapewne oznacza to, że miłość już go nie rozpala. Teraz rozkwita jaśmin – roślina  o szczególnie intensywnym i głębokim zapachu. Jego symbolika oznacza miłość zmysłową. Dlatego kwiat ten staje się pośrednim przedstawieniem wielkiego uczucia, które jest wszędzie – nawet w ogrodzie.

Przepełniony miłością świat, rytm przyrody przypominający jej przemiany, intensywne zapachy, liczne doznania zmysłowe – tak wygląda poetycka rzeczywistość „Ogrodu” Marii Pawlikowskiej – Jasnorzewskiej.