Na stronie używamy cookies. Korzystanie z witryny oznacza zgodę na ich wykorzystywanie. Szczegóły znajdziesz w Polityce Prywatności.
unikalne i sprawdzone wypracowania

Henryk Sienkiewicz „Potop” - Andrzej Kmicic jako sarmata i szlachcic - charakterystyka

Sarmatyzm jest na wskroś polską formacją kulturową, wykształconą w okresie Baroku (do końca XVIII wieku). Opiera się ona na twierdzeniu, jakoby polska szlachta pochodziła od starożytnego ludu Sarmatów, zamieszkujących tereny pomiędzy dolną Wołgą a Donem. Po owych przodkach mieliśmy odziedziczyć cechy takie, jak: męstwo, umiłowanie wolności, gościnność. Z czasem jednak pojęcie to nabrało pejoratywnego wydźwięku, zostało zrównane z pojęciem warcholstwa; pogląd o sarmackim pochodzeniu szlachty został w końcu obalony w wieku XIX.

Andrzej Kmicic z całą pewnością wyrasta z tradycji sarmackiej; jego postać przejawia bardzo wiele cech dla niej charakterystycznych. Jako młody mężczyzna jest awanturnikiem i hulajduszą, spędzającym życie na wydawaniu pieniędzy i dogadzaniu sobie. Nie stroni od piwa i wina, często baluje do białego rana. Nie jest człowiekiem specjalnie uczonym, ponieważ książki z całą pewnością nie mogą równać się z hulankami i pijackimi zabawami. Nierzadko też wchodzi on w konflikty, z których najlepszym wyjściem wydaje mu się przemoc. Po okolicy krążą pogłoski o jego awanturniczych zabawach. Czytelnik poznaje go właśnie jako takiego człowieka.

Kmicic posiada również pozytywne cechy Sarmaty, które widoczne są zwłaszcza w momencie rozpoczęcia jego duchowej przemiany. Pod wpływem miłości do Oleńki Billewiczówny Kmicic odmienia się, ukazując się nam z zupełnie innej strony, która przecież była w nim obecna przez cały czas. Staje się człowiekiem honorowym, o mocno ugruntowanej wierze religijnej, prawym. Cechy te w dalszym ciągu odpowiadają rysopisowi typowego Sarmaty (Sarmata taki to postać niezwykle barwna, lecz tym samym wielowarstwowa i złożona). Innymi typowymi dla szlachcica elementami, które możemy odnaleźć w osobie Andrzeja jest jego niezachwiana wesołość i odwaga.

Kmicic jednocześnie jest i nie jest typowym barokowym Sarmatą. Być  może na pierwszy rzut oka zbyt wyraźne zdają się jego przywary, lecz przy bliższym poznaniu bohater okazuje się być postacią bardzo mocno rozwiniętą psychologicznie, wyindywidualizowaną, charakteryzującą się sporą inteligencją i przede wszystkim zdolną do wewnętrznych, duchowych przemian. Przemiany te wskazują natomiast na stopień ewolucji jego duszy, oscylujący już w kierunku powoli nadchodzącej epoki Romantyzmu.

Podobne wypracowania do Henryk Sienkiewicz „Potop” - Andrzej Kmicic jako sarmata i szlachcic - charakterystyka