Jerzy Pilch - biografia, życiorys

Z wykształcenia polonista, zawodowo - literat. Krakowianin urodzony w Wiśle. Zdobywca Nagrody Nike za książkę poświęconą amatorom izby wytrzeźwień i ujętemu z nie mniejszą dawką humoru problemowi nałogowego alkoholizmu ( „Pod Mocnym Aniołem”, 2001). Uznanie czytelników zyskuje dzięki bogatej działalności felietonistycznej, której korzenie sięgają jeszcze czasów stanu wojennego. Wtedy to właśnie, podczas spotkań czasopisma mówionego „Na Głos” publiczność może po raz pierwszy zetknąć się z satyrystycznym wymiarem twórczości Pilcha. Do 1999 r. współpracuje z „Tygodnikiem Powszechnym”, a następnie z „Hustlerem”, „Polityką” (w okresie od 1999 do 2006), „Dziennikiem” (2006 - 2009) i „Przekrojem” (od 2009 ).

Obok aktywności felietonistycznej rozkwita także ta prozatorska. W 1989 r. Pilch wydaje „Wyznania twórcy pokątnej literatury erotycznej”, za które otrzymuje nagrodę im. Kościelskich. Cztery lata później do rąk czytelników trafia powieść; „Spis cudzołożnic. Proza podróżna”, krótko potem zostaje przeniesiona na ekrany kin przez Jerzego Stuhra. W 1994 ukazuje się „Rozpacz z powodu utraty furmanki”, będącą ciętym i niepozbawionym humoru komentarzem do przebiegających ówcześnie przemian ustrojowych w Polsce. Rok 1995 to czas wydania kolejnej powieści Pilcha pt. „Inne rozkosze”. Tym razem autor bierze na swój warsztat problem uzależnienia od cielesnych przyjemności, a także męskie, donżuanowskie podejście do spraw damsko-męskich i wynikające z tego komplikacje.

Na podstawie wydanego w 1996 „Monologu z lisiej jamy” w 1998 powstaje spektakl Teatru Telewizji. Podobnie sytuacja wygląda z „Nartami Ojca Świętego” (2004). Wydane z kolei w 1998 „Tezy o głupocie, piciu i umieraniu” , będące doskonałym zbiorem felietonów publikowanych wcześniej w „Tygodniku Powszechnym” i traktujące o wydarzeniach bieżących z tamtego okresu zostają nominowane do Nagrody Nike. Nagrodę główną Pilch otrzyma jednak, jak to już zostało wspomniane, dopiero kilka lat później. W 1997 do rąk czytelników trafia kolejna powieść, „Tysiąc spokojnych miast”, której akcja opowiada o intrydze fikcyjnej próby dokonania zamachu na osobie I sekretarza KZPR, Władysławie Gomółce. Ponadto do tej pory ukazały się: nagrodzona Paszportem Polityki „Bezpowrotnie utracona leworęczność” (1998), współtworzone z Olgą Tokarczuk oraz Andrzejem Stasiukiem „Opowieści wigilijne” (2000), kolejny zbiór felietonów; „Upadek człowieka pod Dworcem Centralnym” (2002), „Miasto utrapienia” (2004), nominowane do Nagrody Nike „Moje pierwsze samobójstwo” (2006), kolejny zbiór felietonów; „Pociąg do życia wiecznego” (2007), powieść „Marsz Polonia” (2008).

Pilch jest ponadto autorem scenariuszy filmowych do „Żółtego szalika” (2000), „Miłości w przejściu podziemnym” (2006), a także serialu „Bar Atlantic” (1996). Sam wystąpił jako aktor w „Spisie cudzołożnic” oraz filmie Witolda Adamka pt.: „Wtorek”.