Antoni Czechow „Kameleon” - bohaterowie. Charakterystyka głównych bohaterów opowiadania Czechowa

Głównych, charakterystycznych bohaterów opowiadania Antoniego Czechowa pt.: „Kameleon” jest kilku. W tak krótkim utworze autor zdołał umieścić małą galeryjkę postaci, które natychmiast zapadają w pamięć. Pisarz udowadnia, że potrafi wniknąć w głąb ludzkich uczuć i utrwalić ich psychologiczne wizerunki, nie odejmując im przy tym realności.

Najbardziej rzecz jasna wyróżniającym się bohaterem jest rewirowy Oszumiełow. Poznajemy go już na początku utworu, kiedy to przechadza się po placu targowym z zarekwirowanymi rzeczami. Na samym początku wydaje się osobą, która znajduje się na właściwym miejscu. Jako funkcjonariusz reaguje na krzyki zwykłego obywatela. Próbuje dowiedzieć, co się stało. Od razu widać, że lubi władzę – nie pozwala innym spoufalać się ze sobą, pokazuje, kto tu „rządzi”. Jest niemiły i zarozumiały.

W dalszej części akcji jego osoba zostaje przez autora ukazana jako fałszywa i dwulicowa. Bohater staje przed ważną decyzją – stanąć w obronie obywatela lub zgrzeszyć fałszem i dać za wygraną. Decyduje się na bycie dwulicowym. Z początku mami zgromadzonych słowami o tym, że bezpańskie psy powinno się zabijać, a ich domniemanych właścicieli surowo karać za „rozpieszczanie zwierząt”: „Czyj to pies? Ja tego płazem nie puszczę! Ja wam pokażę, żeby tak psy rozpuszczać! Czas zwrócić uwagę na tych panów, którzy nie chcą podporządkować się przepisom! Gdy mu wlepię karę, draniowi, to będzie dobrze wiedział, co to jest pies czy inne bezpańskie bydlę! Już ja mu pokażę, gdzie raki zimują...! Jełdrin (…) dowiedz się, czyj to pies i spisz protokół. A tego psa trzeba sprzątnąć. Natychmiast! Na pewno jest wściekły”. Rzecz jasna, jak tylko wyjaśnia się, że pies należy do wysokiego rangą urzędnika państwowego, policjant momentalnie zmienia zdanie, zaprzecza swoim własnym słowom sprzed chwili.

Bohater pochopnie i bardzo szybko ocenia sytuację, nie znając szczegółów zdarzenia. Przy tym pokazuje swoje skłonności do okrucieństwa. Jest przewrotny, fałszywy, obłudny, ale przy tym inteligentny i sprytny, bo wie, co robić, aby przypodobać się swoim zwierzchnikom, ludziom, od których zależy jego własny los. Aby oszczędzić kłopotów samemu sobie, wybiera przysłowiową drogę na skróty – po prostu tuszuje całą sprawę i pozwala na krzywdę i niesprawiedliwość.

Kolejnym bohaterem opowiadania jest złotnik Chriukin. To od niego rozpoczyna się całe zamieszanie z gryzącym psem. Według samego złotnika, szedł on spokojnie do pracy, kiedy pies znienacka go ugryzł. Świadkowie jednak twierdzą co innego. Mówią, że złotnik próbował wepchnąć papierosa do pyska psiny i ten wtedy go ugryzł. Cień podejrzeń pada na Chriukina, gdy zaczyna się on upierać, aby ktoś zapłacił mu za doznaną krzywdę, bo nie będzie mógł pracować przez tydzień.

To człowiek bardzo sprytny, chociaż – jednocześnie i paradoksalnie – głupi. Jest mściwy, zależy mu tylko na własnych korzyściach. Psa łapie tylko po to, aby coś przez to zyskać. Chce, aby prawo zadziałało na jego korzyść i pomogło mu wyegzekwować pieniądze. Dla niego nie ma różnicy, czy właścicielem psa jest handlarz, czy też generał, bo tego pies na pysku nie ma wypisane. Chce po prostu na całym zajściu skorzystać, póki jest okazja. Z komentarzy ludzi dowiadujemy się też, że bardzo lubi wypić i jest niechlujnym człowiekiem.

Ostatnim ważnym bohaterem jest stójkowy. Towarzyszy on Oszumiełowi od samego początku. Komentuje zastaną sytuację, używając większej ilości rozsądku niż sam rewirowy. Nie afiszuje się ze swoimi poglądami, w swoich osądach jest ostrożny. Nie chce nikomu nadepnąć na odcisk. Trzyma się raczej z boku, znajduje się w cieniu Oszumiełowa, czasami wtrąca zdania, które zmieniają diametralnie akcję i całą sytuację. Dzięki niemu sprawa wyjaśnia się o wiele szybciej.