Władysław Broniewski „Anka” - interpretacja i analiza wiersza

Władysław Broniewski to polski poeta współczesny. Jego twórczość charakteryzuje się osobistym tonem, emocjonalnością, tradycjonalizmem oraz humanizmem. Wiele utworów wyrasta z tradycji romantycznej. Broniewski wykształcił indywidualny kunszt artystyczny widoczny m.in. w utworach poświęconych zmarłej córce Joannie. 

Cykl „Anka” Broniewskiego jest zainspirowany funeralną liryką Jana Kochanowskiego. Władysław Broniewski na warsztat bierze cykl „Trenów” renesansowego poety. Kochanowski napisał je po śmierci Urszuli. Broniewskim po śmieci Joanny targają podobne uczucia; poeta rozpacz przelewa na papier pragnąc upamiętnić zmarłą.

Wiersz rozpoczyna apostrofa do Anny. Utwór nie emanuje cierpieniem, jest wyznaniem podmiotu lirycznego, który opowiada o swojej tęsknocie: „na głos cichutko” (oksymoron). Częste powtórzenie: „cichutko, cichuteńko” wzmacniają znaczenie i dramatyzm wiersza. Podmiot liryczny już rok szuka córki po omacku, swoje próby odnalezienia Anny określa porównaniem: „idę, jak idą ślepi, za Tobą”. Obraz nieudanych poszukiwań wzmacniają także inne środki artystycznego wyrazu: w utworze znajdują się rymy dokładne, żeńskie oraz epitety: „zamknięte okienko”, „płockiej zimy”.

Broniewski bawi się słowami, wykorzystując ich brzmieniowe podobieństwo: „w światy, a może Zaświaty”. Podmiot liryczny zaznacza, że po śmierci Anki krajobraz się nie zmienił, w dalszym ciągu natura ubarwia go swoim blaskiem: „nie będzie Hiroszimy, będą tańczyły topole i wierzby”. Obecność metafor: „tańczyły topole”, „popłyną zmierzchy” sprawia, że czytelnik może wyobrazić sobie piękno roztaczającego się krajobrazu. Po tym następuje opis charakteru Anny. Podmiot liryczny wychwala unikalność i niezwykłość dziewczyny, której „wiersz by się ugiął i nagnął”, której „będą słowiki śpiewały”. Ostatnia strofa wiersza obrazuje, jak ważna jest córka dla oczekującego na nią ojca: „Zawsze pierwsza, choć nieżyjąca, […] Jedyna spośród tysiąca - a ojciec czeka…” Trzykropek kończący wiersz wzmaga jego wymowę, obrazuje cierpliwość ojca, który jest gotowy czekać na swoją córkę bez końca.