Albert Camus - biografia, życiorys

Albert Camus urodził się 7 listopada 1913 roku w Algierii, w miejscowości Mondovi. Autor „Dżumy” pochodził z bardzo biednej, prostej i niewykształconej rodziny. Rodzicami pisarza byli Lucien Camus, który był zwyczajnym robotnikiem, i Catherine, z pochodzenia Katalonka. Rodzina mieszkała bardzo skromnie, na obrzeżach Algieru. Jej sytuacja uległa pogorszeniu, gdy ojciec poniósł śmierć w bitwie z armią niemiecką nad Marną, w roku 1914.

Na szczęście dla chłopaka, spotkał on w swoim życiu osoby, które skłonne były mu pomóc. Jedną z nich był wychowawca Alberta, który postarał się o stypendium dla utalentowanego ucznia. Dzięki niemu oraz profesorowi Louisowi Germainowi, Camus w roku 1930 zdał egzamin maturalny i rozpoczął studia na uniwersytecie w rodzinnym mieście. Jego zainteresowania, głównie pod wpływem profesora, oscylowały wokół filozofii i kultury antycznej.

Po ukończeniu studiów Camus zwrócił się ku polityce. Interesował się również dziennikarstwem. Jeśli idzie o polityczną karierę pisarza, to nie trwała ona długo. Wstąpił do Partii Komunistycznej, ale jego indywidualizm i kontrowersyjne poglądy sprawiły, że niedługo potem został on z niej usunięty. Skoro odrzucił go świat „wielkiej polityki”, Albert zwrócił się ku swojemu drugiemu zainteresowaniu, a zarazem pasji – dziennikarstwu. Zmienił on zupełnie sposób postrzegania władzy i rozpoczął współpracę z dziennikiem, w którym mógł swobodnie wygłaszać swoje antykolonialne poglądy. W „Alger Republicain”, bo tak brzmiała nazwa gazety, pracował w latach 1937-1940, a więc jedynie trzy lata. Współpraca z dziennikiem zakończyła się, gdy jeden z artykułów napisanych przez Camus został surowo osądzony i poddany ostrej krytyce.

Siedem lat później Camus zupełnie porzuci politykę, a nawet dziennikarstwo, aby zupełnie poświęcić się swojej wielkiej miłości – teatrowi. Od roku 1939 był założycielem dwóch takich ośrodków kulturalnych. Pierwszym z nich był Teatr Robotniczy, drugim zaś, już we Francji, L’Equipe.

W roku 1940 pisarz opuścił Algier i udał się do Francji. W związku z napiętą sytuacją (II wojna światowa) nie mógł znaleźć miejsca dla siebie. Miotał się między Paryżem, Lyonem a Oranem, aby dwa lata później, w roku 1942, na stałe osiąść w stolicy Francji.

Jego działalność literacka została uhonorowana Literacką Nagrodą Nobla, jaką otrzymał w roku 1957 za całokształt twórczości, której motywem przewodnim był człowiek i jego sumienie. Nie wszyscy podziwiali dzieła autora „Obcego”. Spotykał się również z ostrą krytyką, nie tyle dotyczącą samych utworów, co stosunku pisarza do otaczającej go rzeczywistości, w której przyszło mu żyć. Nie angażował się w politykę, nie sympatyzował z żadnym ze stronnictw. Opinii publicznej nie podobało się również to, iż Camus nie zabrał głosu w sprawie wojny w Algierii. Pisarz poświęcał się wyłącznie literaturze.

Na pierwszy rzut oka proste postaci i jasne sytuacje opisane w utworach Camus są jednoznaczne. Jeśli jednak przyjrzymy się kreacjom bohaterów, które stwarzał pisarz, spostrzeżemy, iż tkwi w nich niebywała złożoność psychiki i świata. Niektóre jednostki, jak np. Meursault z „Obcego”, stały się „bohaterami absurdu”, swoistymi symbolami nowoczesnego egzystencjalizmu, wydziedziczenia, poczucia obcości świata i własnej do niego nieprzynależności. Rytmu utworom Camusa nadaje sumienie, sumienie zawsze niespokojne, które tętni pod skórą bohaterów i sprawia, że ich losy się odmieniają (nie zawsze na lepsze). Właśnie ta prostota i znajomość ludzkiej psychiki urzekały i urzekają nadal czytelników na całym świecie.

Albert Camus zginął tragicznie w wypadku samochodowym. Tragedia miała miejsce 4 stycznia 1960 roku. W historii literatury zapisał się jako jeden z najwybitniejszych twórców XX wieku.