Bolesław Prus „Z legend dawnego Egiptu” - charakterystyka Horusa

Horus jest mężczyzną trzydziestoletnim, wnukiem sędziwego faraona Ramzesa i następcą tronu. Możemy przyjąć, że jest sprawny fizycznie i silny (Ramzes wyznacza go na następcę tronu, mówi również, że „Egipt nie może mieć władcy, który by nie dosiadł wozu i nie dźwignął oszczepu”).

Horus jest człowiekiem wrażliwym, cechującym się wrodzoną dobrocią serca. Na wieść o bliskiej śmierci Ramzesa smuci się i płacze, choć przecież oznacza to jego rychłą koronację. Jest również mężczyzną skromnym - nie chce wykorzystywać władzy dla własnego pożytku, a raczej ułatwić życie swoim poddanym i zaprzestać rozlewu krwi, zaprowadzając pokój pomiędzy Egiptem a jego wrogami. Chce przenieść ciało zmarłej matki do krypty faraonów, odnaleźć wygnanego z kraju nauczyciela i przywrócić mu jego godność, obniżyć podatki, ustalić trzy dni wolne od pracy tygodniowo dla niewolników. Chce także połączyć się z narzeczoną, zamkniętą do tej pory w klasztorze.

Plany Horusa zostają w dziwny sposób pokrzyżowane. Zostaje ukąszony w nogę przez owada, którego początkowo bierze za nieszkodliwą pszczołę, lecz później okazuje się, że był to śmiercionośny pająk. Bohaterowi zostaje bardzo niewiele czasu, lecz ten myśli tylko o zalegalizowaniu swoich edyktów. Chce, by naród zapamiętał go jako dobrego władcę, nawet, jeśli jego panowanie ograniczy się tylko do kilku minut. Do uprawomocnienia edyktów potrzebuje pierścienia faraona, który wciąż tkwi na palcu konającego Ramzesa. Horus myśli już tylko o pierścieniu. Wie, że nie zdąży dotknąć nim wszystkich papierów, więc kolejno upuszcza je na ziemię. W końcu umiera, a posłaniec przynosi radosną nowinę o cudownym wyzdrowieniu starego faraona.

Horus wydaje się człowiekiem zbyt dobrotliwym, by miał siłę podołać obowiązkom królewskim. Chciałby ułatwić życie absolutnie każdemu z poddanych, prawdopodobnie roztrwoniłby pochopnie królewski majątek i zniszczył ekonomię państwa. Jego dobroć jest zbyt wygórowana; brakuje mu pewnej siły i stanowczości, surowości, którą posiada stary Ramzes. Choć pozornie wydaje się idealnym kandydatem na dobrego i sprawiedliwego faraona, przy głębszym poznaniu jego charakteru okazuje się, że prawdopodonie byłby kiepskim władcą, nie umiejącym poradzić sobie z obowiązkami tak, jak powinien.