Julian Tuwim „Rzecz Czarnoleska” - interpretacja i analiza wiersza

Wiersz „Rzecz Czarnoleska” to hołd i wyraz uznania, oddany Janowi Kochanowskiemu, znakomitemu twórcy epoki odrodzenia i generalnie wyraz uznania wobec poezji klasycznej. Ten rodzaj twórczości miał tradycyjną formę i posługiwał się tradycyjnymi środkami wyrazu. Poezja klasyczna wywodzi się ze starożytności, poczynając od Horacego. Cechuje ją precyzyjny i piękny język, tematyką są najważniejsze kwestie, na przykład znaczenie ludzkiego życia. Takie właśnie zagadnienia znajdują się w twórczości Jana Kochanowskiego, który w swoim majątku Czarnolas spędził najpiękniejsze chwile życia, choć cieniem na nich położyła się śmierć ukochanej córki, Urszuli. W Czarnolesie powstały najlepsze i najbardziej wartościowe wiersze Kochanowskiego. Utwór Tuwima ma być odwołaniem i oddaniem hołdu tamtym wzorcom i twórcom.

„Rzecz Czarnoleska - przypływa, otacza,
Nawiedzonego niepokoi dziwem.
Słowo się z wolna w brzmieniu przeistacza,
Staje się tem prawdziwem”.

Tom poezji, w jakim umieszczono tytułowy wiersz, poświęcony jest rozważaniom na temat roli poety i jego warsztu twórczego. Dla Tuwima „Rzecz czarnoleska” to jakby kanon, wzorzec dobrej twórczości, niezawodny sposób zamiany bezładnej masy słów w prawdziwe sensy. „Słowo staje się tem prawdziwem” - pisze autor.

„Z chaosu ład się tworzy, konieczność,
Jedyność chwili, gdy bezmiar tworzywa
Sam się układa w swoją ostateczność 
I woła, jak się nazywa”.

Słowo samo wytwarza swój sens, tak doskonały jest wzorzec poezji klasycznej. „Rzecz Czarnoleska” Tuwima to, jak wcześniej napisano, hołd dla tradycyjnych wzorców poetyckich, taki głos uznania ze strony kogoś, kto zaraz pójdzie w inną stroną. Tuwim daje do zrozumienia, że ceni i szanuje klasyczny typ twórczości, ale w swoich wierszach tworzył będzie nieco inaczej - wymyślał własne języki, nową rzeczywistość, nowe sposoby opowiadania o świecie.

Wiersz składa się z trzech zwrotek o równej ilości wersów - każda ma po cztery. Rymy parzyste, klasyczne abab, podmiot liryczny pośredni, nieujawniony, wszechwiedzący.