Dante Alighieri - biografia życiorys

Poeta, filozof, polityk, prekursor humanizmu. Urodził się w kwietniu lub czerwcu 1265 r. we Florencji, w rodzinie niższej arystokracji. Odbył studia nad retoryką, gramatyką, filozofią, literaturą i teologią. Współtworzył ruch poetycki Dolce stil nuovo, którego członkowie przy użyciu wytwornego języka głosili w swoich dziełach pochwałę miłości idealnej.

W wieku ok. 20 lat ożenił się z Gemmą di Manetto Donati, miał z nią troje lub czworo dzieci, lecz zanim poznał Gemmę, był nieszczęśliwie zakochany w Beatrycze Portinari, którą uczynił później postacią oprowadzającą po niebie w stworzonym przez niego dziele „Boska Komedia”.

Na przełomie wieków rozpoczął działalność polityczną, powołano go na urząd priora w roku 1300. Jednak frakcja polityczna, której był zwolennikiem, przegrała, stąd Dante został oskarżony, skazany na grzywnę i wygnanie. Ponieważ nie zapłacił grzywny, skazano go na śmierć. Przez resztę życia tułał się po Włoszech, aż osiadł w Rawennie, gdzie zmarł w 1321 r.

Rozgłos zyskał Dante w późniejszych wiekach, dzięki „Boskiej Komedii”, która ukazała się drukiem dopiero w 1472 r. Było to dzieło, w którym odważył się wygłosić swoje poglądy polityczne, kulturowe i filozoficzne za pomocą opisu podróży przez piekło, czyściec i niebo. W „Boskiej Komedii” zawarł Dante również obraz ówczesnego życia społecznego i aktualnych wówczas problemów politycznych. Dzieło to jest wyrazem fascynacji Dantego numerologią, konstrukcja „Boskiej Komedii” opiera się na symbolice liczb 3 i 9. Ponieważ w tamtym czasie jedynym dopuszczalnym językiem literackim była łacina, dzieło Dantego, napisane w języku toskańskim wywołało skandal. Dante uważał jednak, że łaciny należy używać w przypadku pisania rozprawy naukowej (jak w przypadku traktatów jego autorstwa „De vulgari eloquentia” z 1305, czy „De monarchia” z 1314 r.), a „Boska Komedia” nią nie jest. Utwór został zatytułowany jako komedia, gdyż w ten sposób tytułowano dzieła, które kończyły się szczęśliwie.

Po śmierci Dantego zebrano też jego liczne wiersze w tomie zatytułowanym „Canzoniere”. Były to utwory liryczne i okolicznościowe.