„Don Kichot z La Manczy” - Don Kichot - bohater śmieszny czy tragiczny?

Don Kichot jest tytułowym bohaterem powieści Miguela Cervantesa de Saavedry. Rozstrzygnięcie dylematu czy jest to postać śmieszna czy tragiczna może przysporzyć problemów, gdyż jest wiele argumentów przemawiających zarówno za jednym, jak i za drugim stwierdzeniem.

Już na początku utworu znajdujemy opis wyglądu zewnętrznego postaci. Porównując Don Kichota z innymi rycerzami, ten wydaje nam się nieco odbiegać od utrwalonego w literaturze wzorca. Swoją przygodę, jako rycerz, rozpoczyna będąc już mężczyzną nie młodym. Świadczą o tym zmarszczki na jego twarzy. Nie jest mężny i postawny, a bardzo szczupły, wręcz spiczasty, jego ciało jest żylaste. Wygląda jak tyczka grochu, która pnie się ku górze. Przetracił majątek, aby zakupić książki i zwoje opowiadające o przygodach rycerzy. Zbroja, którą posiada, jest brudna, zardzewiała i niekompletna. W hełmie brak jest przyłbicy, którą nasz bohater dosztukowuje z tektury. Jeździ na starym koniu, któremu nadaje imię Rosynant, w celu podniesienia rangi zwierzęcia, które od tej pory staje się rączym rumakiem, oczywiście wyłącznie w mniemaniu Don Kichota. Jak na prawdziwego rycerza przystało, tak i ten, ma damę serca. Jest to prosta wieśniaczka Aldonza, którą bohater postrzega jako piękną i cnotliwą damę. Aby uzupełnić idealny jej wizerunek, błędny rycerz nadaje jej imię Dulcynea. Prawdziwy wojak podróżował zawsze ze swoim wiernym giermkiem. Jego rolę pełnił Sanczo Pansa. Otyły wieśniak, któremu Don Kichot obiecał wyspę, w zamian za pełnioną służbę.

Przygody, które przeżywa szlachcic z La Manczy są nierealne, a nawet irracjonalne. Dzieję się tak ponieważ postrzega on świat przez pryzmat swojej wyobraźni, która pobudzana była lekturą rycerskich romansów. Jedną z najsłynniejszych jego przygód była walka z wiatrakami. Młyny jawiły się Don Kichotowi, jako olbrzymy, które chcą go zaatakować. W walce z nimi odniósł rany, ale i tak w ostatecznym rozrachunku wyznał swemu giermkowi, że odniósł zwycięstwo, ku ogromnemu zdumieniu prostego chłopa, który postrzegał świat realistycznie i racjonalnie. Jego tłumaczenia na nic się nie zdawały. Rycerz pozostawał w swoim świecie, w którym oberża była zamkiem, panny lekkich obyczajów damami dworu, parobkowie rycerzami. Już samo pasowanie na rycerza wzbudza w nas śmiech. Gospodarz zajazdu pasował Don Kichota, czytają podczas ceremonii zapisy z księgi rachunkowej. Jego przygody z całą pewnością wywołają uśmiech na naszych twarzach, lecz czy jest to tylko humorystyczna opowieść o losach szlachcica wierzącego w to, iż jest wielkim i zacnym rycerzem? Myślę, że nie.

Wiele jest fragmentów w powieści, z których możemy wywnioskować, że los bohatera i on sam, jest postacią tragiczną. Jednym z argumentów może być fakt, iż Don Kichot żył w urojonym świecie swoich fantazji. Mimo tłumaczeń Sancza, nie chciał przyjąć do wiadomości, że rzeczywistość rozmija się z jego wyobrażeniami o niej. Jest to główna przyczyna jego tragedii. Przez ułudę, którą sam stwarza, dąży do wyimaginowanego celu, jakim jest zdobycie serca (dzięki swoim szlachetnym zasługom) Dulcynei, która jak wiadomo, nie jest taka, jak ją widzi bohater. Szlachcic nie chce pogodzić się z faktem, a nawet zdaje się nie wiedzieć, że epoka rycerzy przeminęła bezpowrotnie, a świat, w którym żyje tak naprawdę nie istnieje. Wszystkie jego zwycięstwa, podobnie jak porażki, są nierzeczywiste. Wierzy, że niepowodzenia są skutkiem działania złych mocy, ale są mu potrzebne, gdyż kształtują jego charakter i powiększają jego sławę. Równie smutny jest brak zrozumienia przez otoczenie, z którym Don Kichot się spotyka. Ludzie reagują na jego widok strachem, a następnie śmiechem. Nawet Sanczo przyjmuje dziwactwa swego pana z przymrużeniem oka.

Myślę, że w końcowym rozrachunku, analizując wszystkie argumenty, Don Kichot jest postacią tragiczną. Świadczą o tym nie tylko fragmenty, które niemalże wprost opisują jego smutny los, ale także te, które w zabawny sposób przedstawiają jego postać. Dzieje się tak, gdyż wszystkie pełne humoru przygody, które rycerza spotykają, wynikają z tych samych powodów, przez które jawi on się, jako postać tragiczna.