Stefan Żeromski „Ludzie bezdomni” - charakterystyka Joanny Podborskiej

Joanna Podborska pojawia się w życiu głównego bohatera „Ludzi bezdomnych” w uzdrowisku Cisy. Obydwoje są zafascynowani swoimi osobami, szybko się zaręczają. Jaka kobieta mogła wzbudzić uczucia w tak zapalonym społeczniku jakim był Tomasz Judym?

Ta prześliczna kobieta, licząca sobie niewiele ponad dwadzieścia lat, o niebieskich oczach i zgrabnej figurze, była guwernantką panien Orszeńskich. Pochodziła ze zubożałej szlachty, ale po utracie obydwojga rodziców, musiała zacząć zarabiać na swoje życie. Podobnie jak Tomasza Judyma, życie silnie ją doświadczyło i prędko musiała stanąć na własnych nogach.

Dla Joanny największą wartością jest rodzina. Ciężko pracuje, by wspierać finansowo brata, studiującego za granicą. Jej marzenia wypełnione są wizjami szczęśliwej przyszłości spędzonej w gronie najbliższych. Utrata rodziców była dla niej wielkim ciosem, który długo rozpamiętywała i przeżywała. Na pewno miało to fundamentalne znaczenie w jej podejściu do spraw rodzinnych. W swojej niemożności pogodzenia się z przeszłością, postanowiła nawet odwiedzić rodzinne strony. Odżyły tam dawne wspomnienia i powróciły cierpienia związane z utratą najbliższych. Zawitała także do majątku wujostwa, gdzie przeżyła wielkie rozczarowanie - jej bliscy byli ludźmi, którzy traktowali swoich pracowników z pogardą, wywyższając się.

To kobieta dobrze wykształcona. Dzięki pomocy ciotki udało się jej ukończyć gimnazjum i podjąć pracę. Do jej obowiązków należało nauczanie panien Orszeńskich, które należały do rodziny bogatych Żydów warszawskich. W takim otoczeniu musiała prezentować naprawdę wysoki poziom i dysponować wielką wiedzą. Podczas wycieczki do Luwru przeżywała autentyczne zainteresowanie dziełami sztuki. W swoich pamiętnikach odsłaniała swoje zaciekawienie kwestią emancypacji kobiet. Miała bardzo negatywny stosunek do ludzi niepracujących, żerujących na innych.

Podobnie jak Tomasz Judym często kierowała się altruizmem. Potrafiła ignorować swoje potrzeby, by dawać wsparcie innym. Los ubogich nigdy nie był jej obojętny, gorąco pragnęła poprawy ich sytuacji. Nie uznawała także stosunku swoich krewnych względem ich pracowników.

Joasia Podborska jest bratnią duszą Tomasza Judyma. Przejawiają podobne poglądy, obydwoje mają dobre wykształcenie i są bardzo inteligentni. Bohaterka snuje wizję wspólnej przyszłości, w której pojawia się założony przez nich szpital, gdzie będą mogli realizować swoje pragnienia pomagając ubogim. Ta skromna kobieta nie potrafi jednak przekonać doktora Judyma do swojej wizji i odchodzi godząc się z jego odmową. Przyzwyczajona do cierpień i pełna godności, odchodzi, życząc bohaterowi szczęścia.