Stanisław Grochowiak „Kanon” - interpretacja i analiza wiersza

Utwór ten ukazuje w swoisty sposób koncepcję poety oraz poezji. Można w nim dostrzec cechy autotematyczne, ponieważ autor porusza w nim problem tworzenia.

Wiersz skalda się z trzech strofek. Każda z nich ma pięć wersów. Mają one nieregularną budowę. Jest to utwór o budowie wolnej, ponieważ nie posiada ustalonych rymów. Zauważamy tu liczne środki artystyczne, między innymi epitety („czarne”, „wysmukłe”), porównania („jakby bicz ją przeciął”), metafory („mknącego na obłokach diabła”).

Podmiot liryczny rozważa czym jest poezja i jakie jest jej miejsce w życiu poety. Okazuje się, iż posiada ona niezwykłą moc, może działać naprawdę wiele. Niezwykle istotne jest, iż osoba mówiąca w wierszu widzi niejednoznaczność własnej twórczości. Czasami jej oddechem jest śnieg. Jego biały kolor kojarzy się czytelnikowi z czystością i niewinnością. Może oznaczać to, że poezja jest nieskazitelna, idealna i wspaniała. Innym razem oddechem poezji jest sadza. Jej czarna barwa ciężko osiada na sercu czytelnika. Zatem wiersze poruszają także trudne problemy, opisują zjawiska i sytuacje niemiłe. Nie ma przecież jednej recepty na tworzenie dobrych wierszy, każdy poeta wybiera własną drogę. W drugiej strofie podmiot liryczny przywołuje obrazy, które często można w dziełach literackich odnaleźć. „Płonący krzak”, „wysmukłe jednorożce” czy też „dziewczęta”.

Widzimy, jak magiczna możne być poezja, często wprowadza nas w bajkowy, pełen magii świat. Natomiast innym razem opisuje sytuacje dobrze nam znane. Ostatnia strofa wydaje się być najważniejsza dla wymowy całego utworu. Osoba mówiąca w wierszu zwraca uwagę na postać poety. Okazuje się, iż jest to całkowicie zwyczajny człowiek, starszy, schorowany. Ma problemy z kręgosłupem, możemy się domyślić, że wiele lat spędził pochylony nad kartką papieru i tworzył swoje wiersze. Ma „twarz sztywną”, która porównana jest do cienia. Poezja jest wspaniała, jedyna w swoim rodzaju. Natomiast jej twórca jest zwykłym człowiekiem. Ale to właśnie on pisuje tak wspaniałe utwory, jest „ bogiem” i „drwalem” cudownych wierszy.

W utworze zatytułowanym „ Kanon” Grochowiak poruszył problem powstawania wierszy oraz postaci poety. Według niego wiersze mogą być naprawdę różne, wyzwalają rozmaite emocje, opisują czasem skrajne sytuacje. Poeta tworzy ten magiczny, dziwny świat, ponieważ to on decyduje o kształcie swoich wierszy.