Andrzej Bursa „Miłość” - interpretacja i analiza wiersza

Twórczość Andrzeja Bursy zdecydowanie odbiega od wszelkich schematów. Miłość to temat, który w poezji poruszano już niemal na wszystkie możliwe sposoby. Jak topikę tę potraktował jeden z rodzimych „kaskaderów literatury”?

Rzeczywistość poetycka Bursy czyni bohaterem szarego i opierającego się na wciąż powtarzanych czynnościach człowieka. Twórca próbował demaskować powierzchowność i spłycenie ludzkiego życia. Czy miłość mogłaby być antidotum na ten bezbarwny i pozbawiony radości świat?

„Tylko rób tak żeby nie było dziecka” – to pierwsze słowa utworu. Już one zwiastują, że opisywane uczucie jest w pewien sposób wybrakowane. Brak odpowiedzialności i strach, przecież to nie one powinny iść w parze z miłością. Jednak w wierszu Bursy sprawia ona wrażenie totalnie podporządkowanej codziennemu życiu.

Dziecko, którego tak naprawdę nie ma, stanowi wielką przeszkodę, nie pozwala na rozwój uczucia. Jest ono „oczkiem w głowie naszej miłości” – jak pisze Bursa. Poeta wykorzystuje zmianę znaczenia związku frazeologicznego. To nieistniejące maleństwo koncentruje na sobie uwagę zakochanych, a oni zamiast skupić się na uczuciu, dbają o nie „bardziej niż jakby istniało”.

Nie możemy mieć wątpliwości co do tego, że dziecko to niechciany owoc opisywanej miłości. Dlaczego tak jest? Odpowiedź możemy odnaleźć w charakterystyce czasów, w których powstawał ten utwór. Schematyczne i szare życie, ludzie totalnie podporządkowani potwornej rzeczywistości – to wszystko deformowało obraz świata, a co za tym idzie, także funkcjonujących w nim wartości. Nawet miłość traci swoje wszystkie barwy, a przykrywa się smutnym cieniem.

Takie uczucie nie może być antidotum na opisywaną sytuację. Nie może, ponieważ zostało zupełnie podporządkowane wszechogarniającej bezbarwności i smutnej rzeczywistości. Andrzej Bursa w „Miłości” ukazał kolejne schematy w życiu ludzi mu współczesnych.