Wiktor Gomulicki „Wspomnienia niebieskiego mundurka” - charakterystyka Witolda Sprężyckiego

Witold Sprężycki to jeden z bohaterów książki Wiktora Gomulickiego pt.: „Wspomnienia niebieskiego mundurka”. Sprężycki jest jednym z uczniów przyklasztornej szkoły dla chłopców w Pułtusku.

Sprężycki to sympatyczny chłopiec o miłej powierzchowności. Jednak to nie wygląd zewnętrzny sprawia, że wybija się spośród grona innych uczniów. Sprężyckiego cechuje niezwykła wrażliwość. Uwielbia poezję, szczególnie ceni sobie Mickiewicza. Literatura przenosi go w inny świat, wywołując w chłopcu bardzo silne emocje. Słowo pisane chłonie całym sobą, często wzruszając się do łez.

Wrażliwość chłopca ujawniła się także podczas rozmowy z księdzem Siennickim. Wiedziony ciekawością Sprężycki odważył się wejść do pustelni księdza. Widok starego człowieka, który karmił dzikie ptaki niemalże z ręki, do głębi poruszyły chłopca. Nie chciał przeszkadzać księdzu, jednak jego obecność została odkryta. Po kilku minutach rozmowy samotnik dostrzegł, że jego gość nie jest ciekawskim natrętem, ale człowiekiem o pięknej duszy, wiedzionym chęcią poznawania świata w całej jego okazałości.

Sprężycki to najlepszy uczeń w klasie. Ma doskonałą pamięć, jest elokwentny, oczytany, a przede wszystkim naprawdę lubi się uczyć. To sprawia, że szanują go i koledzy z klasy i nauczyciele.

Przez pewien czas był on prymusem klasowym. Wówczas tytuł ten stanowił duże wyróżnienie. Zasłużyć na nie można było poprzez bardzo dobre wyniki w nauce oraz wzorowe zachowanie. Bycie prymusem wiązało się również z pewnymi przywilejami. Prymus był pewnego rodzaju łącznikiem między klasą, a nauczycielami i zwierzchnikami szkoły. Niestety wskutek nieuczciwego postępowania zawistnego kolegi utracił swój, jakże zasłużony status. Nie utracił jednak przyjaźni i szacunku kolegów. Należy podkreślić, że przy całej swej wyjątkowości, Witold ma również cechy charakterystyczne dla każdego ucznia. Wspaniale się bawi, robiąc psikusy nauczycielom. Przykładem może by „dzień chrabąszcza majowego”, kiedy to nie odbyła się ani jedna lekcja, bynajmniej nie z wyłącznej winy owadów.

Mimo tego rodzaju zabaw bohater szanuje swoich nauczycieli. Szczególnie fascynuje go stary nauczyciel języka polskiego i jego niezwykle uczuciowy stosunek do literatury. Wprawdzie w pewnym momencie gust chłopca zwraca się winną stronę niż upodobania nauczyciela, nie zmienia to jednak uczuć Witolda.

Sprężycki zawdzięcza wszystko swojej ciężkiej pracy i uporowi. Mimo choroby, która uniemożliwiła mu uczęszczanie do szkoły przez pięć miesięcy ukończył rok szkolny z wyróżnieniem. Uczył się nocami, mimo, że nawet rodzice nie wymagali od niego takiego wysiłku. Kierowała nim chęć samodoskonalenia, która nie wygasła nawet po zakończeniu szkoły. Gdy inni uczniowie cieszyli się wolnością, Witold planował dalszą edukację.

Zawsze był wrażliwy na piękno przyrody i nie chodzi tu tylko o literackie pejzaże. Po rozmowie z księdzem Siennickim przybrał postawę iście franciszkańską. Witold był głęboko wierzącym chłopcem. Starł się postępować według wpajanych mu zasad. Nienawidził kłamstwa i oszustwa. Zawsze znajdował w sobie odwagę, by przyznać się do błędu i spróbować go naprawić.

Witold Sprężycki to postać, która budzi moją sympatię. Podoba mi głównie dlatego, że potrafi znaleźć równowagę między uczniowską wesołością i skłonnością do wygłupów, a powagą, jakiej wymagają obowiązki szkolne. Poza tym bohater ten jest przykładem na to, że dobre oceny przychodzą łatwiej, kiedy nie traktujemy nauki jako zła koniecznego, czy nieprzyjemnego obowiązku, ale jako fascynujący sposób poznania świata.