Opis krajobrazu górskiego

Górski krajobraz stał się inspiracją dla wielu poetów, na gruncie literatury polskiej stanowiąc przedmiot szczególnego zainteresowania wśród twórców okresu Młodej Polski. Jego uroda fascynuje i zachęca do refleksji również zwykłych obserwatorów, którzy chętnie uwieczniają go na zdjęciach i filmach.

Niewątpliwie jedną z najbardziej ciekawych cech tego krajobrazu jest jego tajemniczy i budzący respekt nastrój. Stojąc na szczycie góry lub u jej podnóża człowiek z całą wyrazistością uzmysławia sobie własną małość, nikłość swoich rozmiarów w porównaniu do majestatycznego wzniesienia. Właśnie w górach możemy poczuć najlepiej potęgę natury i jej wytworów, wobec której stajemy bezsilni, niejako wbrew powszechnemu przekonaniu o tym, że to człowiek jest panem przyrody i potrafi czynić ją sobie poddaną.

Dla mnie najbardziej zachwycającym jest niezwykły, majestatyczny spokój gór. Oddalone od miejskiego zgiełku, niedostępne dla wszędobylskich tłumów stanowią one oazę błogiej ciszy, urozmaicanej jedynie szumem strumyków i śpiewami ptaków igrających w koronach drzew. Panujący tutaj nastrój przypomina spokój sędziwego starca, który wiele już widział i trwa w nabożnym skupieniu, niezakłócanym sprawami przyziemnej codzienności. Spacerując górskimi szlakami odnoszę zawsze wrażenie, że dzięki owej ciszy można wsłuchać się w bijące serce ziemi, ukryte gdzieś u podstaw pachnących żywicą kolosów.

Góry to także feeria rozmaitych barw, którymi pokrywają się na przemian w zależności od pory roku. Wiosną zielenieją kwitnącymi drzewami, które na końcu lata zdają się uwalniać zaklęte w nich promienie słońca, przybierając jego barwy. W zimie szarość nagich koron zakrywa biała kopuła, bijąca po oczach swoją niezwykłą czystością, nęcąca obietnicą narciarskich szaleństw i śnieżnych bitew z przyjaciółmi.

Fascynującą jest również atmosfera pewnego niebezpieczeństwa, jaka unosi się nad górskim krajobrazem. Skaliste wzniesienia zdają się ostrzegać przed zbytnią śmiałością swych potencjalnych zdobywców, przypominając jednocześnie o nieprzewidywalności natury, która nigdy nie podda się w pełni władzy człowieka. Górskie szczyty zbyt mocno pachną jednak tryumfem, aby nie ulec pokusie ich zdobywania.