Oscar Wilde „Portret Doriana Graya” - opracowanie książki

„Portret Doriana Graya” jest to niezwykłą i bardzo ciekawą powieścią napisaną pod koniec XIX wieku przez Oscara Wilde’a, hołdująca zasadzie estetyzmu oraz koncepcji „sztuki dla sztuki”.

Akcja powieści rozgrywa się w Anglii czasów samego autora, w środowisku tamtejszych wyższych sfer. Młody Dorian, który dopiero wchodzi w świat spotkań towarzyskich, zostaje sportretowany przez artystę Bazyla Hallwarda, który jest zauroczony niesamoticie urodziwą i idealną twarzą młodzieńca. Całe towarzystwo, w którym zaczyna przebywać chłopak zafascynowane jest bijąca od niego niewinnością, czystością i niemal anielską dobrocią.

Tym, który sprowadza Doriana na drogę zła i zatracenia jest Harry, czyli lord Henry Wotton. Jest to postać bardzo popularna wśród elit Londynu, znany z ciętego języka, dosadnej pointy oraz cynizmu i defetyzmu. Charyzmatyczna i silna osobowość Harry’ego mają bardzo silny wpływ na niedoświadczonego młodego człowieka, któremu lord bardzo imponuje.

Dorian urzeczony swoim własnym pięknem bijącym z podarowanego mu obrazu, nieświadomie sprawia, że jego życzenie, by to Dorian na portrecie się starzał, zamiast niego, spełnia się. Jednak dzieło pędzla Bazyla ma jeszcze inne właściwości, o których młodzieniec przekonuje się, gdy tylko jego zachowanie powoli zmienia się z dobrego i moralnego w niegodziwe i plugawe. Dorian poznaje w teatrze piękną, ale młodziutką jeszcze Sybillę Vane, która zachwyca go nie tylko urodą, ale przede wszystkim wspaniałymi zdolnościami aktorskimi. Miłość kończy się jednak tragicznie, gdy dziewczyna zostaje odrzucona i popełnia samobójstwo, po tym jak okazuje się, że obiecujący jej dozgonne uczucie Dorian, widział w niej jedynie wyraz perfekcji sztuki. Wtedy to pierwszy raz chłopak zauważa, że portret jest również odzwierciedleniem jego emocji i zachowań, że stał się jego sumieniem, ponieważ zły czyn oszpeca nieznacznie piękną twarz.

Stopniowo Dorian staje się pod wpływem haseł głoszonych przez Harry’ego oraz książek, które mu poleca, coraz bardziej zepsuty, co jednak widoczne jest tylko na obrazie, który musiał zostać przez niego schowany, tak wielkie zaszły na nim zmiany. Zaczyna prowadzić też nocne życie w podejrzanych lokalach, z najgorszymi szumowinami marginesu londyńskiego. Ludzie zaczynają go unikać, bo choć fasada pozostała nienaruszona, biła od niego, uwidaczniała się w zachowaniu jakaś szczególne odpychająca aura. 

Ostatecznie Dorian, który przeżył wiele lat z wyglądem 20-latka, upada najpierw mordując swego przyjaciela Bazyla – godząc w niego nożem, a później strzelając do brata Sybilli. Próba życia z dobrą dziewczyną na wsi i czynienie dobra, nie udaje się. Zmęczony i niedający sobie rady z ohydztwem swej własnej duszy, którą ukazywał obraz, rozcina go nożem, co przywraca portretowi piękno, a jego samego zmienia w szkaradnego, zepsutego złem trupa.

Henry chcąc z Doriana dzieło sztuki, eksperymentując na człowieku i jego duszy stwarza prawdziwe zło. Pakt jaki zawarł Dorian ze sztuką dla sztuki sprawia, że  zaczyna ona ujawniać zagnieżdżające się w nim zło. Okazuje się ostatecznie, że sztuka dla sztuki realizowana w życiu nie jest możliwa, bo życie nie może utrzymać ciężaru piękna, które uzurpuje sobie tylko wartości własne.