Adam Mickiewicz „Sonety Krymskie” - „Cisza morska” - interpretacja i analiza sonetu

„Cisza morska” jest pierwszym z „Sonetów krymskich”, czyli serii osiemnastu wierszy opisujących podróż Adama Mickiewicza na Krym. Przyjrzyjmy się temu utworowi i zastanówmy się nad jego interpretacją.

Wiersz ma budowę charakterystyczną dla sonetu, czyli składa się z czterech strof, z których dwie pierwsze liczą po cztery wersy, natomiast ostatnie po trzy. Podobnie wygląda sytuacja z rymami, na początku są okalające, następnie każdy wers rymuje się ze swoim odpowiednikiem w następnej strofie. Każdy z wersów w tym utworze liczy trzynaście sylab.

Pierwsza strofa przynosi obraz morza. Woda zostaje przedstawiona jako śpiąca kobieta, co podkreśla spokój tej sytuacji. Jest to sen młodej narzeczonej, która marzy o szczęściu. W tej spokojnej scenerii pojawia się okręt kołyszący się na spokojnej tafli. Podróżujący na nim ludzie są uśmiechnięci, radośni. Ta wizja znacznie odbiega od przedstawienia morza, jako niebezpiecznego i nieskrępowanego żywiołu. Poetycki opis Adama Mickiewicza emanuje spokojem i pięknem ulotnej chwili.

Dwie ostatnie strofy to zestawienie głębi morza z głębią myśli. Najpierw poeta zwraca się apostrofą do bezkresu wód. Mówi, że w nich znajduje się polip, który wymachuje ramionami na wszechobecną ciszę, a gdy na niebie pojawiają się chmury śpi spokojnie. To niewielkie żyjątko jest zbyt głośną nutą w melodii ciszy, jaką podmiot liryczny przedstawił w początkowych wersach. Także w myślach poeta dostrzega niebezpieczeństwo - „hydrę pamiątek”, która śpi podczas burzy, a w chwilach spokoju zatapia szpony w serce.

Powyższe zestawienie przedstawia analogię między morzem a ludzkimi myślami. Polip i hydra to stworzenia, które zakłócają spokój. Odzywają się w momentach, kiedy panuje względna cisza. Owym mitycznym stworzeniem z odrastającymi głowami może być pamięć o czymś nieprzyjemnym, która nigdy nie daje człowiekowi spokoju. Jeśli odniesiemy to do postaci Adama Mickiewicza, możemy wyciągnąć wniosek, że jest to zmartwienie o los ojczyzny. Kiedy poeta działa w jej interesie, mityczne stworzenie śpi, ale w każdej innej chwili przypomina mu o cierpieniu Polski. Cisza jest ulotna, burzą ją nie tylko zjawiska atmosferyczne, bądź inni ludzie, ale także nasze myśli, w których tkwi hydra - przypomnienie o tym co niedokończone, przegrane.