Sofokles „Antygona” - charakterystyka Antygony

Antygona jest główną i tytułową bohaterką dramatu Sofoklesa. Jest ona córką Edypa i Jokasty, z rodu Labdajkidów. Bohaterka ma jedną siostrę, Ismenę oraz dwóch braci, Polinejkesa i Eteokla. Pomimo młodego wieku, Antygona cechuje się dużą dojrzałością emocjonalną oraz niebywałą odwagą. Jako jedyna cierpi moralne rozterki w imię obrony honoru nieżyjącego brata, który został ogłoszony zdrajcą. W związku z tym zostały mu odebrane prawa do godnego pochówku, miał zostać rzucony na pożarcie sępom i psom. Antygona nie przystaje na taki stan rzeczy i postanawia walczyć o spokój brata po jego śmierci. Nie potrafi bowiem zrezygnować z tego, co moralnie słuszne i prawe. Jest także zdania, iż prawo boskie jest ważniejsze, niż ustanowione przez człowieka prawo ziemskie. Ponadto kieruje się w życiu dobrem, miłością i wiernością Bogu: 

,,Współkochać przyszłam, nie współnienawidzieć”. 

Te słowa skierowała do władcy Teb, Kreona, mimo iż ten zagroził jej śmiercią w przypadku, gdyby zechciała godnie pochować brata swego, Polinejkesa. Antygona jest bardzo dumna, niezłomna w swych przekonaniach, wierna sobie i wartościom, którymi się w życiu kieruje. Ani przez moment nie targały nią wątpliwości. Wiedziała, że zapewnienie godnego pogrzebu bratu, skończy się dla niej śmiercią. Kiedy została postawiona przed oblicze króla, Kreona, nie próbuje się usprawiedliwiać, nie zaprzecza. Otwarcie przyznaje się do popełnionego czynu, wyznaje także, iż nie żałuje, że tak postąpiła. Z całego jej jestestwa bije duma, że nie postąpiła wbrew sobie, że nie posłuchała rozkazu króla, tylko walczyła o jedyną i słuszną prawdę. Co więcej, wykrzyczała Kreonowi, że jest niedobrym, autorytarnym władcą, który nie liczy się z nikim, za nic ma boskie przykazania oraz wolę bogów. Kiedy przyjmowała wyrok, była skupiona, spokojna, pogodzenia z losem oraz, co najważniejsze, dumna. Ani przez moment nie dała Kreonowi odczuć, że poniosła porażkę. Honor, dumę oraz odwagę odziedziczyła w genach, po ojcu:

,,Krnąbrne po krnąbrnym dziewczyna  ma ojcu
Obejście, grozie nie ustąpi łatwo”.

Antygona nie lęka się śmierci, wiele w swoim krótkim życiu wycierpiała. Jedyne, czego jej żal to niemożność zaznania uroków macierzyństwa, poznania smaku miłości, piękna świata oraz radości dnia codziennego. 

Antygona z całą pewnością należy do bohaterek tragicznych. Jakkolwiek bowiem by nie postąpiła, skończy się to tragicznie. Ponieważ nade wszystko ceni wartości rodzinne, wybór jest dla niej prosty. Idąc na śmierć, nadal jest przekonana o swojej racji i niewinności:

,,Jakże do bogów podnosić mam modły,
Wołać o pomoc, jeżeli czyn prawy,
Który spełniłam, uznano za podły?”.

Z całą pewnością postawa Antygona godna jest uwagi i naśladowania. Zastanawia mnie jedynie bezrefleksyjność bohaterki podczas dokonywania wyboru. Wiedziała przecież, że stawką jest jej życie, mimo to nie wahała się nawet przez moment. Wydaje mi się, że tak dramatyczna sytuacja zasługuje na dłuższe przemyślenie  oraz rozważenie wszystkich argumentów przemawiających za i przeciw.