Sławomir Mrożek „Wesele w Atomicach” - charakterystyka bohaterów

Utwór „Wesele w Atomicach” jest na tyle krótki, iż o jego bohaterach nie możemy powiedzieć zbyt wiele. Warto jednak choć na chwilę zatrzymać się na tych postaciach, ponieważ nie należy ich lekceważyć tylko dlatego, że nie są oni w pełni przedstawieni, jak to ma miejsce w powieściach i dłuższych formach prozatorskich.

Główną postacią w utworze jest narrator (narracja w opowiadaniu prowadzona jest w pierwszej osobie). To on opisuje nam okoliczności uroczystości weselnej, a także samą zabawę. Nie wiemy o nim wiele, jedynie to, że na co dzień zajmuje się walcowaniem blachy na zimno, jest więc pewnego rodzaju rzemieślnikiem. Z rodziną panny młodej zna się dość blisko, wnioskujemy, że przyjaźni się z jej bratem, który zaprasza go na uroczystości weselne.

Podobnie jak pozostali bohaterowie, mówi gwarą, a sprawy postępu technologicznego traktuje jak coś naturalnego i wpasowującego się w rzeczywistość, w której żyje. Na weselu trzyma się raczej na uboczu, a kiedy dochodzi do bójki między gośćmi, woli się oddalić i nie brać w niej udziału. Przez promieniowanie wynikłe z konfliktu przy użyciu broni atomowej, zostaje jednak zamieniony w coś w rodzaju owada, gdyż wyrastają mu dodatkowe kończyny i chitynowy pancerzyk, a rozmiary, jakie przybiera pozwalają mu na przeciśnięcie się przez szparę okienną i zaśnięcie na listwie za szafą.

O młodej parze nie wiemy prawie nic, oprócz tego, że Pan Młody posiada własne laboratorium i dwa reaktory, natomiast jego narzeczona, a później małżonka w posagu otrzymała siłownię we wsi przy kościele oraz sześć patentów z dziedziny biochemii w malowanym kufrze.
 
A także to, że na własnym weselu została poddana elektrolizie i zaprowadzona do komory ciśnień. To wszystko, co możemy o nich powiedzieć, narrator natomiast przyznaje, że stanowią dobraną parę.

Dwie postaci, które odgrywają znaczącą rolę w przebiegu akcji to Smyga i młody Pieg. O pierwszym z nich narrator mówi: „tancerz zawołany, pieśniarz i filut”. On to wychodzi z inicjatywą wprowadzenia do zabawy ludowych przyśpiewek i spotyka się nawet z entuzjazmem pozostałych gości, gdy jego muzyczną wypowiedź komentuje właśnie Pieg. Riposta nie spotyka się z komentarzem słownym, Smyga woli bardziej doraźne środki i atakuje Piega bronią nuklearną, czym doprowadza do bójki między weselnymi gośćmi, gdyż rywal nie pozostaje mu dłużny.

Widać tu przerysowanie i karykaturę młodzieży idącej z postępem technologicznym, a jednocześnie niepotrafiącej zachować podstawowych zasad etyki i kultury osobistej. To nadaje tym bohaterom wymiar uniwersalny, bo przecież i dziś nie brakuje hulaków szukających zaczepki.

Mrożek kreśli swoje postaci grubą kreską, korzysta z pewnych wzorców i schematów, w „Weselu w Atomicach” nie chodzi bowiem o bohaterów, to nie oni stanowią główny przedmiot rozważań autora, są jedynie narzędziami do przedstawienia pewnej rzeczywistości.