Biblia - historia Dawida i Goliata

Dawid był najmłodszym synem Jessego. Jako ostatni z wielu synów zajmował się wypasaniem owiec. Został jednak wybrany przez Boga i został namaszczony przez Samuela.

Kiedy doszło do wojny między Izraelem a Filistynami, wojska spotkały się w dolinie. Wtedy wyszedł przed oddziały Filistynów Goliat, który wcześniej wyśmiewał się z Izraelitów. Był to wojownik potężny, budził postrach wśród przeciwników.

Goliat stanął przed armią izraelską i zaczął krzyczeć, że wyzywa na pojedynek jednego z wojowników Izraela. Walka ta miała rozstrzygnąć wynik całej bitwy. Strona zwycięzcy pojedynku miała być stroną, która wygra całą wojnę.

Wśród Izraelitów byli także trzej najstarsi synowie Jessego, bracia Dawida. Nikt z armii izraelskiej nie odważył się stoczyć walki z Goliatem. Ten zaś wychodził na środek doliny przez czterdzieści dwa dni.

W tym czasie Jesse posłał Dawida z prowiantem do najstarszych synów, którzy wraz z wojskiem pod dowództwem króla Saula przebywali w dolinie Trebintu. Dawid wypełnił więc polecenie swojego ojca. Kiedy zbliżał się już do celu obie armie ustawiły szyk bojowy, chcąc rozpocząć bitwę. Dawid pobiegł więc na pole walki. Kiedy rozmawiał ze swoimi braćmi przed Filistynów ponownie wystąpił Goliat i znów zaczął wyzywać na pojedynek jednego z Izraelitów.

Dawid zapytał, kim jest Goliat, którego tak bali się jego rodacy. Jeden z jego braci wpadł w gniew, gdy usłyszał, że Dawid wypytuje o to wśród ludzi. Wtedy młody pasterz oddalił się od nich i zaczął zadawać to samo pytanie wśród innych. Doniesiono o tym królowi, który kazał przyprowadzić do siebie młodego człowieka.

Kiedy Dawid stanął przed obliczem Saula, powiedział, że on stoczy walkę z Goliatem. Saul jednak nie chciał się na to zgodzić, twierdząc, że Dawid jest zbyt młody, aby walczyć. Wtedy młodzieniec odpowiedział, że potrafił obronić swoje stada przed lwami, więc teraz też sobie poradzi. Dawid był pewien zwycięstwa, ponieważ wierzył, że Bóg mu pomoże. W końcu król wyraził zgodę na walkę Dawida. Ubrał go nawet w swoją zbroję. Dawid jednak nie potrafił się w niej poruszać i postanowił udać się na walkę w swoim stroju pasterskim. Zabrał też ze sobą swoją procę i pięć wybranych z rzeki kamieni.

Goliat wzgardził Dawidem, gdy tylko go ujrzał, zaczął naśmiewać się z młodzieńca. Dawid jednak odpowiedział, że idzie do walki „w imię Pana Zastępów, Boga wojsk izraelskich”. Pasterz mówił też, że jego zwycięstwo będzie na chwałę Boga. Potem szybko wyciągnął swoją procę i wycelował dokładnie tak, żeby kamień uderzył Filistyna w czoło. Siła uderzenia była tak wielka, że Goliat padł martwy na ziemię.

Dawid podbiegł do ciała przeciwnika, chwycił jego miecz i odrąbał nim głowę pokonanego. Gdy Filistyni to zobaczyli, rzucili się do ucieczki. Izraelici zaś ścigali ich i złupili ich obóz. Dawid zabrał zaś głowę Goliata i zaniósł ją do Jerozolimy.

W taki sposób Bóg dowiódł swojej potęgi, prowadząc do zwycięstwa namaszczonego wcześniej młodego pasterza. Dawid wkrótce potem naraził się na zazdrość Saula, ponieważ stał się postacią sławną. Podkreślał jednak zawsze, że to Bóg nad nim czuwał i udzielał pomocy. Wkrótce Dawid został wybrany królem Izraela.