Biblia - „Przypowieść o skarbie i perle” - interpretacja i analiza przypowieści

„Przypowieść o perle i skarbie” pochodzi z Ewangelii według św. Mateusza.

Chrystus opowiada w niej swoim uczniom o człowieku, który znalazłszy skarb zakopał go w ziemi, później zaś sprzedał wszystko, co posiadał, by kupić ową rolę. Inny zaś, będący poszukiwaczem pereł, znalazłszy drogocenny okaz, sprzedał cały swój majątek i kupił go. Skarb i perła w tej przypowieści symbolizują Królestwo Boże, które powinno być dla ludzi najbardziej drogocenną wartością i przedmiotem pożądania.

Jednym objawia się nagle i niespodziewanie, tak, jak przypadkowo znaleziony skarb, który swemu nabywcy sprawia ogromną radość. Natykając się na coś drogocennego zaczynamy zastanawiać się w jaki sposób wykorzystać zesłane nam dobrodziejstwo, jak można je ochronić przed utratą i pomnożyć. Podobnie czyni człowiek z przypowieści, zakopując swój skarb w ziemi, gdzie nikt inny go nie znajdzie, bowiem raz poczuwszy się jego właścicielem, nie chce dać się z niego ograbić. Naszym skarbem jest wiara, powinniśmy więc znaleźć dla niej bezpieczne miejsce w swojej duszy, z którego nikt i nic nie będzie w stanie jej wykraść. W tym celu dobrze jest usunąć ze swojego życia wszystkie potencjalne zagrożenia, pozbawić się dawnych przyzwyczajeń i ograniczeń, tak, jak nasz bohater sprzedał wszystko, co posiadał, by zakupić ziemię skrywającą jego skarb.

Niektórzy poszukują wiary przez całe swoje życie, jak przypowieściowy „łowca” pereł. Zrozumienie istoty nauk Chrystusa i dotarcie do pełnej jedności z Bogiem jest wartością najwyższą, najbardziej drogocenną i szlachetną ze wszystkich „pereł”. Kiedy więc doznajemy łaski Boga i odnajdujemy to, czego szukaliśmy, nasze wcześniejsze życie i kierujące nim wartości tracą sens, warto więc pozbyć się wszystkiego, by móc zdobyć Boże Królestwo.

W tym samym miejscu Ewangelii pojawia się także opowieść o rybakach, którzy wyruszają w morze i zgarniają w swoje sieci jak najwięcej ryb. Później zaś wybierają dobre ryby do naczyń, złe wyrzucają. Podobnie ma wyglądać Sąd Ostateczny, przy którym Bóg wybierze spośród ludzi tych, którzy wiernie podążali za Jego naukami i wiedli życie cnotliwe, pełne szacunku i miłości do innych, postępując w zgodzie z zasadami wiary; ci dostąpią chwały w Bożym Królestwie. Inni, którzy wiedli życie pełne zepsucia i grzechu, za nic mając nauki Kościoła, zostaną zaś potępieni.