Adam Mickiewicz „Pan Tadeusz” - charakterystyka Wojskiego

Wojski Hreczecha, jeden z bohaterów epopei romantycznej Adama Mickiewicza ,,Pan Tadeusz” jest dalekim krewnym i przyjacielem Sędziego. W utworze pełni rolę marszałka dworu, pomaga także w gospodarstwie. Mickiewicz przedstawił go jako niezrównanego gawędziarza, zarządcę kuchni oraz mistrza ceremonii. Nie są to jedyne talenty, jakimi dysponuje nasz bohater. Jest on bowiem urodzonym myśliwym, który w swoim fachu nie ma sobie równych oraz organizatorem polowań, który głośno wyraża zdanie, iż nie przystoi mu już polowanie na zwykłego zająca, jest w tym bowiem za dobry. Bycie autorytetem w dziedzinie myślistwa to dla niego mało. Wojski jest także mistrzem w rzucaniu nożem na odległość, o czym nie waha się wspominać przy każdej nadarzającej się okazji.

,,Sztuka rzucania nożów, straszna w ręcznej bitwie, 
Już była zaniechana podówczas na Litwie, 
Znajoma tylko starym; Klucznik jej próbował 
Nieraz w zwadach karczemnych. Wojski w niej celował (…)”

Próbuje także pogodzić zwaśnione rody, zdaje sobie przecież sprawę, że do niczego to nie prowadzi. Jest także świetnym zarządcą kuchni, co udowodnił organizując ucztę zaręczynową Zosi i Tadeusza . 

Wojski może pochwalić się także czynem patriotycznym. Swego czasu wespół z woźnym Sędziego, Protazym, zwala dach sernicy na głowy Moskali. 

Najbardziej wsławił się jednak swą grą na rogu po zakończeniu polowania. 

,,Natenczas Wojski chwycił na taśmie przypięty
 Swój róg bawoli, długi, cętkowany, kręty
 Jak wąż boa, oburącz do ust go przycisnął,
Wzdął policzki jak banię, w oczach krwią zabłysnął,
Zasunął wpół powieki, wciągnął w głąb pół brzucha
I do płuc wysłał cały zapas ducha.
I zagrał (…)”

Kiedy wojski grał, każdy słuchał oczarowany, sztuka polegała bowiem na tym, by jednym tchnieniem wyciągnąć jak najdłuższą melodię. Mickiewicz zasugerował, iż jest on jednym z ,,ostatnich”, co wskazuje na szacunek poety do przeszłości oraz pokazanie, że pewne postaci odchodzą już do przeszłości.