Sprawozdanie z bitwy pod Grunwaldem

15 lipca 1410 roku na polach Grunwaldu wojsko polskie stoczyło jedną z największych bitew w historii średniowiecznej Europy. Zacięta bitwa toczyła się między żołnierzami zakonu krzyżackiego, który liczył sobie 21 tysięcy wojowników, a polskim wojskiem, liczącym 34 tysiące żołnierzy. Na czele zakonu krzyżackiego stał Wielki Mistrz Krzyżacki, Urlich von Jungingen. Polska armią dowodził król Władysław Jagiełło. Po lewej stronie ulokowały się siły polskie pod dowództwem marszałka Zbigniewa z Brzezia, składające się głównie z ciężkiej jazdy. 

Prawe skrzydło natomiast tworzyli rycerze z Wielkiego Księstwa Litewskiego, dowodzeni przez wielkiego księcia Witolda, składający się przeważnie z lekkiej kawalerii. Znajdowały się w tym skrzydle posiłkowe oddziały Tatarów, oddziały mołdawskie. W centrum znajdowały się oddziały z Czech i Śląska, a całością wojsk Unii dowodził wspomniany wcześniej król Władysław Jagiełło. Pojedynek rozpoczął się około południa. Ponieważ był środek lata i żar lał się z nieba, wyczekiwanie w pełnym słońcu sprowokowało Urlicha von Jungingena do wysłania Jagielle podarunku. 

Król  dostał dwa nagie miecze, które miały zachęcić go do wyjścia z ukrycia i rozpoczęcia walki....