Biblia - „Przypowieść o Synu Marnotrawnym” - streszczenie, interpretacja

Przypowieść (zwana też parabolą) to dydaktyczny utwór epicki. Może być prozaiczna lub wierszowana. Posiada dwa znaczenia: dosłowne i symboliczne. W paraboli ważne są nie same wydarzenia ani bohaterowie, ale prawdy moralne, filozoficzne, jakie zostają w niej zawarte. Jest częstą formą wypowiedzi spotykaną w Nowym Testamencie. Nierzadko ukazuje nieskończone miłosierdzie Boże – prawda o nim jest na przykład przedstawiona w przypowieści o siewcy, o miłosiernym Samarytaninie, czy w końcu, w przypowieści o synu marnotrawnym.

„Przypowieść o Synu Marnotrawnym” uchodzi za najpiękniejszą ilustrację Bożego miłosierdzia. Postacią, na której skupia się uwaga, jest młodszy syn pewnego człowieka. Któregoś dnia poprosił on swojego ojca o przypadającą mu część majątku. Podjął decyzję o usamodzielnieniu się i opuścił dom rodzinny. Chociaż niczego mu nie brakowało, to jednak chciał zakosztować innego życia. Wyjechał w daleką „krainę”. Czas spędzał na ucztach i zabawie. Wkrótce chwile radości i swawoli skończyły się – roztrwonił cały majątek. Zaczął cierpieć głód i niedostatek. Pragnął nasycić się pokarmem, jaki jadły wieprze, ale nikt nie chciał mu dać nawet takiej strawy. Coraz bardziej zaczął żałować swojej decyzji. Marzył, by być choćby najemnikiem w domu swojego ojca. Zrozumiał, że postąpił źle i bezmyślnie. Nazwał się grzesznikiem i – upokorzony – zdecydował się na powrót do domu.

Przez cały czas jego nieobecności ojciec cierpliwie czekał. Ufał, że kiedyś młodszy syn nawróci się. Wielka radość spotkała ojca, gdy ujrzał na drodze skruszonego. Podbiegł do syna, przytulił go i ucałował. Ten okazał skruchę i żal za swoje grzechy. Ojciec kazał sługom przynieść najlepszą szatę, sandały, zabić cielca i urządzić ucztę. Temu wszystkiemu dziwił się starszy syn – był on wiernym sługą ojca, zawsze mu pomagał i wypełniał jego wolę. Mimo to, na jego cześć nigdy nie zabito koźlęcia. Wielki żal ogarnął serce starszego syna. Ojciec próbował mu wyjaśnić, że jego młodszy brat był zagubiony, a odnalazł się. To powinno być dla niego wystarczającym powodem do radości.

Prócz tego dosłownego znaczenia, przypowieść kryje oczywiście głębsze – symboliczne. Za postacią ojca kryje się sylwetka samego Boga. Stwórca posiada wiele ważnych cech. Jest przede wszystkim miłosierny i wyrozumiały. Potrafi przebaczać grzesznym, których reprezentuje młodszy syn. Taka postawa wobec marnotrawcy wynika z ogromnej miłości do dziecka. Bóg jest w stanie odpuścić mu najcięższe przewinienia i podać pomocną dłoń. Z utęsknieniem czeka na każdego zagubionego człowieka.

Syn marnotrawny jest symbolem błądzącego człowieka, który oddalił się od Stwórcy. Poszukuje drogi powrotnej, pragnie naprawić błędy, żałuje za swoje niegodne postępowanie. Z kolei starszy syn jest zazdrosny i rozgniewany. Krytykuje ojca, nie chce spotkać się z bratem. Mimo że był zawsze przy ojcu, to nigdy nie usłyszał pochwały. Prezentuje człowieka postępującego zgodnie z przykazaniami Pana, ale nie potrafiącego do końca pojąć jego wielkiej miłości i miłosierdzia. To przykład człowieka umartwiającego się, nakładającego na siebie różne wyrzeczenia. Takiej osobie wydaje się, że postępuje zgodnie z wolą Bożą, jednak nie jest ona w stanie zrozumieć istoty miłości między Stwórcą i człowiekiem. Dlatego obie postaci ukazane w przypowieści potrzebują nawrócenia.

Przypowieść ma ponadczasowe znaczenie, gdyż Bóg czeka na każdego człowieka. Jego miłosierdzie nie ma granic i cieszy się On z nawróconych grzeszników. Pan obdarza miłością tych, którzy zawsze są przy Nim, ale również wielką daje tym, którzy odchodzą, ale wracają do Niego.