Gabriela Zapolska „Moralność Pani Dulskiej” - charakterystyka Hesi Dulskiej i Meli Dulskiej

Hesia i Mela to siostry, córki Anieli Dulskiej i Felicjana Dulskiego. Kolejność ich przedstawienia jest nieprzypadkowa, Hesia bowiem to skóra „zdarta” z matki, Mela zaś niebywale przypomina swojego ojca. Kontrastowo zestawione ze sobą, podobne rodzicom, choć jako młode jeszcze dziewczęta nieco inaczej wpisują się w historię rodziny. Hesia i Mela, mimo iż nie są już dziećmi, noszą krótkie spódniczki. Hesia – żywa, nazbyt dojrzała jak na swój wiek, Mela natomiast – zahukana i spokojna, chce na zawsze pozostać dzieckiem i nie wychodzić spod klosza. Obie stroją się w rzeczy celowo przygotowywane im przez Dulską – śliczne niebieskie sukienki, rajstopki, pantofelki, które, jak twierdzi Zbyszek, są zbyt wyzywające.

W Hesi pulsuje życie, jest ciekawska i wścibska, choć trzeba przyznać, że także sprytna i bystra. Czego nie może dowiedzieć się od dorosłych, dowie się od służby albo podpatrzy lub podsłucha. Siostrę traktuje z pobłażliwością, jest według niej dzieckiem, jak ojciec niewarta rozmowy i szacunku. Bawi i nęci ją skryty romans Hanki, kiedy spisek Dulskiej wychodzi na jaw – triumfuje. Biega, pokrzykuje, śmieje się i tańczy; chce się bawić, chce podobać się chłopcom, kokietować. Nie może się doczekać dorosłości, gdyż – jak wierzy – wówczas życie odsłoni przed nią wszystkie swoje tajemnice. Używa języka właściwego młodzieży i cyganerii, języka knajp i kawiarń. Jest  aktorką na zawołanie, na której grę nabiera się matka. Pod jej nieobecność przejmuje pałeczkę i dowodzi służbą, zwłaszcza Hanką. Zbyszek widzi w niej godną następczynię Dulskiej.

Mela z kolei to naiwne, melancholijne dziewczątko. Nie pozwala rzeczywistości wtargnąć w jej poukładany świat. Aby wyrwać się z „czterech ścian”, w których niepodzielne rządy sprawuje Dulska i dulszczyzna, chce wstąpić do klasztoru, gdzie będzie mogła bezgranicznie oddać się modlitwie i rozmyślaniom. Zatyka uszy przed natarczywością Hesi. Kocha raczej ojca niż matkę, jej jest tylko posłuszna, wie, co gniewa i wprowadza Dulską w stan niezadowolenia. Chorowita i słaba, żyje w cieniu siostry. Hesia nazywa ją Ofelią ze względu na jej wieczne zamyślenie i tragiczny smutek. Mela dzięki swojej wrażliwości dostrzega trudne położenie Hanki. Nieporadnie, bo nie potrafi przeniknąć do sedna sprawy, usiłuje pomóc bratu i służącej, ochronić ich za wszelką cenę przed gniewem matki. Prostodusznie wierzy w uczciwość świata dorosłych – Juliasiewiczowej powierza sekret Hanki, choć i sama snuje plany, w których w pełni poświęca się dobru przyszłych małżonków.

Mela to jedyna bodajże bohaterka w dramacie, która nie godzi się na całkowite pochłonięcie jej przez „dulszczyznę”. Nie walczy jednak z obłudą, a przeprowadza dywersje za plecami matki i chowa się na jedno jej krzyknięcie w marzenia i cichutkie myśli. Hesia natomiast to kubek w kubek Dulska – przepycha się łokciami, węszy skandale, plotkuje, jest hałaśliwa i nad miarę dociekliwa. Przejmuje na wpół świadomie wzorzec kobiety oferowany jej przez matkę, który Mela odtrąca. Powoduje tym samym u Hesi poczucie wyższości nad siostrą – nieświadomą, dziecinną i wstydliwą.