Moja babcia - opis

Babcia jest osobą, z którą spędziłam większą część swojego dzieciństwa. Opiekowała się mną, kiedy rodzice musieli wychodzić do pracy, później pomagała mi w odrabianiu lekcji i zawsze brała czynny, bardzo istotny udział w moim wychowaniu.

Jej wygląd zewnętrzny w dużej mierze odpowiada typowej wizji „babci jako takiej”, a więc starszej pani o niskim wzroście z siwymi włosami i okularami na nosie. I rzeczywiście - przerosłam ją już w połowie szkoły podstawowej, jednak babcia - choć malutka - pozostała dla mnie wielką osobowością. Spojrzenia rzucane spoza zsuniętych na środek nosa okularów mówiły mi zawsze więcej niż słowa - te naznaczone dezaprobatą powstrzymywały przed dalszymi psikusami, zaś te zadowolone dawały znak, że postąpiłam słusznie.

Moja babcia jest osobą bardzo ruchliwą i energiczną, toteż trudno jej wytrzymać dłuższą chwilę w jednym miejscu. Prawdziwą przyjemnością jest dla niej przygotowywanie obiadów dla całej naszej rodziny, które dają jej okazję do wykazania się nie tylko niezwykłą dla osoby w jej wieku witalnością, ale także ogromnym talentem kulinarnym, pod którego wrażeniem pozostają wszyscy, którzy mieli okazję skosztować babcinych specjałów. Przepisy są jednak pieczołowicie strzeżone i zarezerwowane jedynie dla małej grupki wybrańców, tak, aby żaden niewprawny kucharz nie wypaczył ich wirtuozerii.

Babcia zdecydowanie nie należy również do osób nieśmiałych i małomównych. Swoje poglądy na rozmaite sprawy wykłada otwarcie, głośno i bez skrupułów, odważnie broniąc swoich racji przed oponentami. Bardzo uważnie strzeże jednak granicy pomiędzy dyskusją a jałową kłótnią, za wszelką cenę unikając uwag, które mogą okazać się dla jej rozmówcy obraźliwe. Wszystkim swoim wnuczętom starała się wpoić przede wszystkim szacunek dla drugiego człowieka, który w jej mniemaniu naprawia i ułatwia wiele spraw.

Elokwencja babci nadała mojemu dzieciństwu wspaniałego kolorytu, ponieważ - wiążąc się z niesamowitą wyobraźnią - zaowocowała wieloma cudownymi bajkami, po których sny zawsze były kolorowe i słodkie. Jako dziecko często wyobrażałam sobie jej postać w baśniowej poświacie, jako królową wśród elfów i krasnoludków, o których tak pięknie opowiadała. Byłam również święcie przekonana o udziale magii w pieczeniu ciasteczek, których smak i zapach nierozerwalnie wiążą się w mojej świadomości z obrazem jej twarzy, przyozdobionej zawsze charakterystycznym, tajemniczym uśmiechem.

Babcia nauczyła mnie wszystkiego - począwszy od chodzenia i mówienia, skończywszy na dobrych manierach, zaradności życiowej i empatii wobec innych ludzi. Jest też niewyczerpanym źródłem dowcipów, a swoim dzieciom i wnukom wpajała zawsze zasadę życiowego optymizmu jako najlepszego lekarstwa nie tylko na problemy i smutek, ale również na przeciwności ze strony losu i innych ludzi. Ostatnim etapem mojej edukacji będzie podzielenie się ze mną niesamowitymi przepisami kulinarnymi babci, które w naszej rodzinie stanowią pewnego rodzaju certyfikat zdania egzaminu dojrzałości.