Czesław Miłosz „Sens” - interpretacja i analiza wiersza

Utwór ten można zaliczyć to nurtu poezji filozoficznej, ponieważ porusza on bardzo ważny, ponadczasowy problem, a mianowicie życia po śmierci i bytu pozaziemskiego.

Wiersz zbudowany jest z trzech strof, a każda z nich składa się z czterech wersów. Nie mają one jednak regularnej budowy. Nie zauważamy też żadnych rymów, tak więc możemy nazwać wiersz białym. Jest to monolog podmiotu lirycznego, który zastanawia się nad sensem życia oraz nad tym, co spotka go, gdy już odejdzie. Odnajdujemy tu pytania retoryczne, bardzo charakterystyczne dla utworów refleksyjnych.

Osoba mówiąca w wierszu wierzy, że po śmierci czeka ją życie wieczne. Ten świat po drugiej stronie nazywa „ Podszewką”. Być może jest to chrześcijańskie niebo albo też inna wspaniała kraina, do której udają się dusze po śmierci. Podmiot liryczny wyraża swoje zaufanie w doskonałość tego następnego bytu, stwierdza, że tam wszystko stanie się jasne, dobre i pojęte. Nie obawia się, ma nadzieje, że to świat niemal idealny, w którym każdy odnajdzie własne szczęście. Jednak im głębsze są jego przemyślenia i refleksje, tym większe pojawiają się wątpliwości. To cecha typowa dla każdego człowieka, który zastanawia się nad swoim losem i życiem. Podmiot liryczny zadaje sobie pytania o świat, do którego pójdzie po śmierci. Zaczyna rozpatrywać możliwość, że jednak takowy nie istnieje, że ptaki tu, na ziemi, są tylko ptakami, dzień tylko dniem, a noc to po prostu noc. Być może naszym życiem nie władają żadne prawa, nie ma w nim ładu ani sensu. Dostrzegamy to bardzo charakterystyczne pytania natury eschatologicznej, refleksje dotyczące życia po śmierci. Ostatnia strofa znowu napawa nas optymizmem, ponieważ podmiot liryczny wraca do swojej nadziei. Stwierdza, że nawet jeśli następny byt to fikcja, po każdym człowieku zostanie coś na ziemi, także i po nim. Jako poeta, Miłosz miał szczególną moc, leczył i uzdrawiał słowami, swoimi wierszami dodawał nadziei i otuchy. Po nim zostaną przede wszystkim jego piękne słowa, ale także inni ludzie zostawiają na ziemi swoje ślady. Poeta przedstawiony jest w wierszu jako „poseł niestrudzony”, który w razie potrzeby będzie krzyczał i dochodził sprawiedliwości.

Wiersz ma charakter refleksyjny, filozoficzny. Poeta stawia w nim podstawowe pytania i tezy dotyczące życia i śmierci. Głęboko wierzy, że nasza egzystencja na ziemi jest tylko początkiem nowego życia i każdy człowieka zostawi po sobie jakiś ślad.