Opis wsi - Opis krajobrazu wiejskiego

Krajobraz wiejski kojarzy mi się zawsze z czasem wakacji, które często spędzałam w gospodarstwie mojej babci, założonym przed wielu laty w niewielkiej wioseczce u podnóża gór. W mojej wyobraźni funkcjonuje on więc zawsze jako przestrzeń wypełniona słońcem, zapachem siana i pokrzykiwaniem rolników z pobliskich pól.

Centralnym punktem tej przestrzeni jest dla mnie niewielki drewniany domek jaśniejący małymi okienkami, które z daleka sprawiają wrażenie, śmiejących się do podróżnego, oczek. Dawniej był pewnie pokryty słomianą strzechą, dziś jego dach odbija już promienie słoneczne powłoką lśniących dachówek. Podobne domki rozrzucone są z rzadka po całej okolicy tak, iż ze wzniesienia sprawiają wrażenie kostek rozsypanych na zielonej planszy. Każdy z nich posiada niemal identyczny, tradycyjny płot ograniczający niewielkie podwórze z przodu domu, z tyłu zaś zazwyczaj stoją gospodarskie budynki, za którymi rozciąga się ogromny ogród zakończony sadem.

Rozległą przestrzeń pomiędzy domkami wypełniają pola i pastwiska. W zależności od rodzaju uprawy mienią się rozmaitymi barwami – tu jaśnieją złotymi kłosami, tam zielenieją sadzonkami ziemniaków, a jeszcze gdzie indziej czerwienieją pachnącymi pomidorami. W pełni lata zaludniają się ruchliwymi figurkami ludzi, którzy zbierają okupione wielką pracą plony umilając sobie czas pogawędkami i wspólnymi śpiewami.

Pastwiska roją się natomiast nieprzerwanie od hodowanych tutaj zwierząt, które stanowią jeden z najbardziej charakterystycznych elementów wiejskiego krajobrazu. To właśnie one zdają się być największą atrakcją dla znudzonych mieszkańców wielkich miast, którzy coraz częściej rezygnują z wakacyjnego wylegiwania się na plaży na rzecz korzystania ze spokojnego uroku wsi.

Soczysta zieleń rozległych łąk zachęca do pozbycia się obuwia i spaceru po miękkiej, wilgotnej z rana, trawie, która jest również doskonałym miejscem do opalania się lub po prostu słodkiego wylegiwania na pachnącym „dywanie”, z którego można kontemplować błękit czystego nieba.

Spokój i harmonia wiejskiego krajobrazu sprzyjają wspaniałemu wypoczynkowi, pozwalają na odetchnięcie od miejskiego zgiełku i ciągłego pośpiechu. Dopiero tutaj można w pełni uzmysłowić sobie łączność człowieka z naturą i funkcjonować w zgodzie z wyznaczonym przez nią cyklem.