Zofia Nałkowska „Granica” - Elżbieta Biecka jako żona, matka. Portret psychologiczny Elżbiety Bieckiej

Elżbieta Biecka jest jedną z głównych postaci pojawiających się w „Granicy”. Stworzony przez Nałkowską portret psychologiczny kobiety sprawia, że trudno ją jednoznacznie ocenić.

Biecka pochodziła z mieszczańskiej rodziny, nie wychowali jej jednak rodzice. Rozwiedli się bardzo wcześnie, co sprawiło, że Elżbieta jako młoda dziewczyna niezmiernie tęskniła za szczęśliwym życiem w pełnej rodzinie. Jej matka była osobą używającą życia, nawiązywała liczne romanse i podróżowała po świecie. Elżbietę wychowała ciotka, Cecylia Kolichowska. Te wydarzenia odcisnęły piętno na psychice młodej dziewczyny, dla której życie od samego początku nie było zbyt szczęśliwe. Biecka nie potrafiła okazywać uczuć. To, że kochała ciotkę, zrozumiała dopiero po jej śmierci. Skąd jednak miała brać przykład? Rodzice nie wychowywali jej, więc któż miał ją przytulić, pocieszyć, podtrzymać na duchu?

Wyrosła na rozsądną i wykształconą kobietę. Potrafiła okazywać współczucie innym, natomiast oschłość w jej sposobie bycia pozostała. Nie zaznawszy w dzieciństwie miłości, była wręcz spragniona uczucia i cieszyło ją zainteresowanie jej osobą ze strony Zenona. Została jego narzeczoną, zbyt łatwo jednak wybaczając mu nielojalność. Być może bała się samotności i tego, że kolejny adorator może jej się już nie trafić. Przyjęła oświadczyny Zenona, wchodząc jednocześnie z nim w układ pomocy Justynie. Rozumiała, że jej mąż skrzywdził biedną dziewczynę, więc starała się wczuć w jej sytuację.

Żywiła w stosunku do kochanki męża dużo współczucia. Mało która kobieta zdecydowałaby się na pomoc innej kobiecie, która związana była niegdyś z jej ukochanym. Elżbieta robi to po to, aby Zenon zobaczył w niej dobra i wrażliwą osobę. Być może chce ona także zagłuszyć wyrzuty sumienia. W pewnym stopniu obarcza się winą za los dziewczyny. Była przecież obecna w życiu Zenona, podczas gdy ten miał romans z Justyną. Ostatecznie wybrał Elżbietę, dlatego ta bierze na siebie część odpowiedzialności za błędy męża.

Związek Elżbiety z Zenonem nie jest oparty na zmysłowej i szaleńczej miłości. Są oni raczej przyjaciółmi. Wszystko to może mieć swoje źródło w dzieciństwie dziewczyny, która nie obserwowała szczęśliwego związku matki z ojcem, nie widziała prawdziwego uczucia w domu. Sama zadowolona była teraz z tego, co ma i doceniała to. Ponad jej siły okazało się samobójstwo męża. Wyjechała zostawiwszy dziecko. Cała sytuacja ją przerosła i pokazała, że Elżbieta jest osobą słabą.

Elżbieta Biecka jest postacią niezwykle interesującą. Jej portret psychologiczny jest dowodem na to, że zachowanie ludzkie zawsze ma swoją przyczynę, a znaczące wydarzenia – zwłaszcza te z dzieciństwa – mimo wszystko pozostają w psychice ludzkiej na zawsze.