Adam Mickiewicz „Dziady” cz. III - charakterystyka Konrada

Konrad jest kontynuacją postaci Gustawa z czwartej części „Dziadów” Adama Mickiewicza. Za sprawą nieudanej miłości przechodzi on w murach więzienia metamorfozę - staje się bohaterem romantycznym, którego pragnieniem jest mieć „rząd dusz”.

Ten blady mężczyzna sprawia na współwięźniach wrażenie nieobecnego. Kilkakrotnie traci nawet przytomność, a duch jego jest gdzieś daleko poza celą - prowadzi starcie z Bogiem. Konrad buntuje się przeciwko Najwyższemu. Nie wyraża zgody na to, by Polska ze wspaniałego kraju stała się niewolnikiem zaborców. W Wigilię Bożego Narodzenia śpiewa on demoniczną pieśń: „zemsta, zemsta, zemsta na wroga, / Z Bogiem i choćby mimo Boga!”. Słowa te świadczą o tym, że bohater będzie działał niezależnie od boskiego wsparcia. Chęć czynu jest w nim tak silna, że dominuje nad całą osobą.

Bunt Konrada jest doskonałym dowodem jego pychy. Z jego ust często padają wypowiedzi, które są tego potwierdzeniem. „Jam tu, jam, przybył, widzisz, jaka ma potęga!” - bohater nie tylko przeciwstawia się Najwyższemu, ale także pragnie postawić się najwyżej w hierarchii wszystkich bytów. Tak właśnie jest w wielkiej improwizacji, kiedy Konrad na początku uznaje, że jest równy Bogu, a następnie pragnie stać jeszcze wyżej. Dochodzi do tego, że bohater czuje się nieśmiertelny, jest przekonany o swojej wyższości względem innych ludzi.

Konrad to także postać bardzo wrażliwa. Właśnie ta cecha stanowi fundament, na którym buduje on własny obraz. Dramat miłosny przeżywany przez niego zaowocował wielką zmianą. Skumulował wszystkie siły, by dać radę udźwignąć boski ciężar kreacji. Niezgoda na niewolę ojczyzny rodzi w nim wielką pogardę dla ludzi, którzy nie potrafili przywrócić jej dawnej chluby.

Konrad to typowy bohater romantyczny. Jest w konflikcie z otaczającym światem, co dodatkowo przejawia się na płaszczyźnie realnej i transcendentnej. Jego ideałem jest działanie, dlatego już w więziennej celi rozpoczyna działania mające na celu dać mu wielką moc. Jednak to ksiądz Piotr okazuje się człowiekiem godnym doznania iluminacji. Nad naturą buntownika zwycięża pokora. Konrad ma natomiast wyruszyć w długą podróż. Jego historia zostaje zakończona w sposób otwarty.