Sprawozdanie z bitwy - Sprawozdanie z bitwy o Plac Broni na podstawie książki Ferenca Molnara

Bitwa o Plac Broni rozegrała się w pogodny, wiosenny dzień. Miała rozpocząć się o godzinie drugiej po południu, lecz piętnaście minut wcześniej obrońcy Placu byli już gotowi. Ich dowódca, Janosz Boka, omówił nowy plan bitwy oraz zarządził ostateczny przegląd batalionów. Chłopcy ustawili się na umówionych pozycjach. Niektórzy umacniali zbudowane na sągach fortece, inni lepili jak najwięcej bomb z błota i piasku.

Przybycie „Czerwonoskórych” oznajmił sygnał trąbki. Ich armia podzielona była na dwie części – pierwsza zaatakowała grupa od strony ulicy Marii, dowodzona przez starszego z braci Pastorów. Kiedy „Czerwone Koszule” napotkały obrońców Placu, ci początkowo przystąpili do walki, lecz po chwili rzucili się do fingowanej ucieczki – zgodnie z planem Boki. „Czerwoni” rzucili się za nimi w pościg, lecz tamci szybko ukryli się.

Boka dał znak do ataku. „Czerwonoskórzy”, przekonani o rychłym zwycięstwie, chcieli zająć fortece. Napotkali jednak zdecydowany opór ukrytej dotąd piechoty Boki. Sam wódz rzucił się w wir walki, został zdradziecko potraktowany przez jednego z napastników, który podciął mu nogi. Udało mu się jednak wstać, a niehonorowego chłopca zamknięto w budce.

Walka wrzała w najlepsze, pokonanych wrogów radośnie rozbrajano i zamykano w budce stróża. Odgłosy radości przywołały na Plac drugi batalion Feriego Acza, który do tej pory wciąż czekał na sygnał trąbki braci Pastorów. „Czerwonoskórzy” rzucili się do walki ze zdwojoną siłą i przez chwilę wydawało się, że pokonają wyczerpanych już obrońców Placu. Boce udało się jednak przedrzeć przez zastępy wroga i donieść rozkaz do kolejnego ukrytego batalionu.

Feri Acz dostrzegł, że zwycięstwo oddala się od niego. Niehonorowo chciał uwolnić swych pokonanych kolegów z budki, lecz drogę zastąpił mu niespodziewanie Nemeczek i powstrzymał go.

Bitwa zakończyła się triumfem chłopców z Placu Broni.