Funkcje państwa - funkcja zewnętrzna - charakterystyka, przykłady

Funkcją zewnętrzną państwa określa się działania związane ze stosunkami z innymi krajami, a także organizacjami międzynarodowymi mającymi na celu ochronę interesów, których rzecznikiem jest inne państwo. Wśród funkcji zewnętrznych znajdują się więc wszelkie dążenia do utrzymywania i rozwijania stosunków z innymi krajami, a więc zależności w dziedzinie politycznej, gospodarczej oraz kulturowej. 

Funkcja zewnętrzna realizowana jest przez każdy kraj. Przy tym niektóre kraje jak np. Kuba czy Białoruś mają charakter zamknięty, więc funkcja zewnętrzna jest w nich bardzo ograniczona. Większość krajów prowadzi jednak otwartą politykę zagraniczną.

Jako główne kryterium związane z funkcją zewnętrzną państwa winno ustanawiać się dążenie do ochrony interesu obywateli, a także poprawę kontaktów oraz bezpieczeństwa kraju.

Funkcja zewnętrzna realizowana jest głównie poprzez służby dyplomatyczne danego kraju, ministerstwa oraz głowy państw (np. prezydenta). Organy odpowiedzialne za pełnienie tej funkcji wskazywane są przez konstytucję. 

Funkcja zewnętrzna państwa może być realizowana przy pomocy środków pokojowych lub militarnych interwencji.  Większość kontaktów międzynarodowych prowadzonych jest jednak środkami pacyfistycznymi. Głównymi metodami prowadzenia polityki zagranicznej są wszelkie umowy oraz porozumienia.

Niekiedy funkcja zewnętrzna związana jest z agresją jednego państwa na drugie, co motywowane jest obroną terytorium bądź też dążeniami ekspansywnymi. 

Funkcja zewnętrzna jest ściśle związana w wewnętrzną. Bowiem od siły kraju, poziomu jego stabilizacji, gospodarki, wykształcenia etc. zależy, na jakiej pozycji występuje on w stosunkach międzynarodowych.