Konwencje - Konwencja genewska (1951) - cel, treść, skutki

Konwencja podpisana w Genewie w 1951 roku dotyczy statusu uchodźca. Istnieje cały szereg umów podpisanych w tym szwajcarskim mieście, niekiedy używa się nawet określenia „prawo genewskie”. Następuje to wtedy, gdy mówimy o prawie opartym właśnie na tych konwencjach.

W świetle Karty Narodów Zjednoczonych – każdy człowiek powinien korzystać z podstawowego pakietu praw i wolności, jednak do 1951 roku status uchodźcy był nieuregulowany prawnie, co powodowało wiele niepokojów w strukturach ONZ. Członkowie przejęci losem uchodźców postanowili zagwarantować im możliwie jak najszersze prawa.

Konwencja genewska z 1951 r. składa się z 46 artykułów. Artykuł I określa dokładne znaczenie terminu „uchodźca”. Uregulowano kwestie związane z podwójnym obywatelstwem. Dokładna definicja tego terminu jest niezwykle istotna, gdyż od chwili wejścia konwencji w życie, każdy z sygnatariuszy będzie w jednakowy sposób traktować uchodźców. Prawa cudzoziemców zawsze wywoływały wiele kontrowersji. Dlatego tak ważne było, aby przedstawić uchodźcę jako podmiot prawa międzynarodowego, który ma nie tylko określone prawa, ale również szereg obowiązków. Osoba ubiegająca się o status uchodźcy, musi spełnić określone przez tę konwencje wymagania. Przede wszystkim – musi przestrzegać praw i przepisów obowiązujących w danym kraju.

Państwa zobowiązują się do zapewnienia uchodźcom co najmniej takich samych praw, jakie posiadają ich obywatele. Opisano dalej wyłączenie zasady wzajemności. Nakreślony zostały wytyczne wobec marynarzy-uchodźców oraz zatrudniania obcokrajowców. Jeśli chodzi o oświatę  i opiekę społeczną, to cudzoziemcy mają do niej takie samo prawo jak obywatele danego kraju. Państwo może wydać cudzoziemca tylko wtedy, gdy zaburzy on porządek publiczny lub narazi bezpieczeństwo państwowe. Co chyba najistotniejsze, to to, że absolutnie zabroniona jest wszelkiego rodzaju dyskryminacja w stosunku do uchodźców.