Konwencje - Konwencje genewskie (1949) - cel, treść, skutki

Konwencje genewskie podpisane 12 sierpnia 1949 roku dotyczyły ochrony ofiar działań wojennych. Istnieje cały szereg umów podpisanych w tym szwajcarskim mieście, niekiedy używa się nawet określenia „prawo genewskie”. Są to jedne z najważniejszych umów międzynarodowych, stosowane w każdej sytuacji, w której dochodzi do aktów zbrojnej agresji, niezależnie od rodzaju czy klasyfikacji konfliktu zbrojnego.

Artykuł II mówi, że konwencja ta będzie miała zastosowanie w razie wypowiedzenia wojny lub powstania innego sporu między dwoma lub więcej niż dwoma umawiającymi się stronami. Nie jest konieczne, by każda z nich uznała zaistniałą sytuację za stan wojny. Konwencja będzie również miała zastosowanie w czasie całościowej lub częściowej okupacji terytorium, będącego własnością jednej z umawiających się stron, nawet gdyby ta okupacja nie spotkała się z jakimkolwiek oporem zbrojnym. Jeżeli w konflikcie jedną ze stron jest państwo nie związane tą konwencją, to pozostałe państwa-strony pozostają zobowiązane jej postanowieniami.

W 1949 roku w Genewie zostały podpisane cztery konwencje:

I Konwencja dotyczyła polepszenia losu rannych i chorych w armiach czynnych na lądzie. Składa się z 64 artykułów i znajdują się z niej dokładne wytyczne odnośnie postępowania z rannymi i chorymi na froncie wojennym.

II Konwencja dotyczyła polepszenia losu rannych, chorych i rozbitków sił zbrojnych na morzu. Składa się z 63 artykułów i w swojej budowie przypomina I konwencję, jednak dotyczy jedynie morskich sił zbrojnych.

III Konwencja mówi o traktowaniu jeńców wojennych. Jest chyba najważniejszą z tych czterech konwencji. Składa się ze 143 artykułów i 4 załączników

IV Konwencja dotyczyła z kolei ochrony osób cywilnych podczas wojny. Jest najdłuższa i najbardziej szczegółową z konwencji. Składa się ze 158 artykułów i 2 załączników.