Prezydent Leonid Kuczma - charakterystyka prezydentury Leonida Kuczmy. Opracowanie

Leonid Kuczma – ukraiński polityk, parlamentarzysta, w latach 1992-1993 sprawował funkcję premiera, a od 1994 r. przez 10 lat był prezydentem Ukrainy (reelekcja w 1999 roku).

Leonid Kuczma kształcił się na kierunkach ścisłych (inżynieria kosmiczna), z techniką była także związana jego praca w ośrodku konstruktorskim w Piwdenne, a następnie kierownicze stanowisko w Bajkonurze – jednym z ośrodków radzieckiego programu kosmicznego. W latach 80. działał w komitecie centralnym Komunistycznej Partii Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, natomiast w latach 90. otrzymał mandat do parlamentu ukraińskiego – Rady Najwyższej Ukrainy. Jak wspomniano, w latach 1992-1993 Leonid Kuczma był trzecim z premierów niepodległej Ukrainy (Ukraina uzyskała niepodległość w 1991 r.).

W 1994 r. Leonid Kuczma został ponownie wybrany do Rady Najwyższej – w tym samym roku wziął także udział w wyborach prezydenckich, w których zwyciężył dotychczasowego prezydenta Ukrainy, Leonida Krawczuka. Leonid Kuczma przekonywał wyborców do swojej osoby obietnicami szybszych reform prorynkowych i przywróceniem kontaktów gospodarczych z Rosją.

W czasie swojej pierwszej prezydentury Leonid Kuczma rozpoczął wprowadzanie szeroko zakrojonych reform – prywatyzację przemysłu i rolnictwa, obniżkę podatków, reformy regulacji walutowej i bankowości. W kwestii polityki zagranicznej Leonid Kuczma rozwijał kontakty z Rosją, także z krajami Europy Zachodniej – obiecywał współpracę z NATO, związał Ukrainę z organizacją terytorialną państw postsowieckich – Wspólnotą Niepodległych Państw.

W 1999 r. Leonid Kuczma został ponownie wybrany prezydentem, pokonał wówczas w wyborach Petra Symonenkę, lidera Komunistycznej Partii Ukrainy.

Wzrastająca popularność Leonida Kuczmy zarówno w kraju, jak i za granicą przygasła nieco po ujawnieniu licznych skandali, w jakie uwikłany był prezydent. Najważniejszym z nich było powiązanie osoby prezydenta ze śmiercią dziennikarza Georgija Gongadze w 2000 r. Dowodem były liczne nagrania, na których utrwalono rozmowy Kuczmy m.in. z ówczesnym ministrem spraw wewnętrznych. Parlament Ukraiński próbował w 2001 r. bezskutecznie wszcząć procedurę odpowiedzialności konstytucyjnej prezydenta – popularność prezydenta w ciągu kilku miesięcy spadła o kilkadziesiąt procent.

W wyborach 2004 r., w wyniku tzw. pomarańczowej rewolucji prezydentem Ukrainy został opozycyjny wobec Kuczmy, prozachodni Wiktor Juszczenko.