Tomasz z Akwinu - biografia, życiorys

Tomasz z Akwinu (Thoma de Aquino) - urodził się w miejscowości Roccasecca w Królestwie Neapolu w roku 1225, a zmarł 7 marca roku 1274. Był włoskim teologiem, zakonnikiem i filozofem tradycji scholastycznej. Był ojcem założycielem tomizmu. Tomasz młodość spędził pod opieką swojego wuja - Siibalda, który był opatem w klasztorze na Monte Cassino. Tam też młody Tomasz pobierał nauki przez dziewięć lat (od piątego roku życia do czternastego).

Zaraz potem przeniósł się do Hibernii, gdzie pobierał nauki na uniwersytecie w Neapolu. Wkrótce jednak zmienił zakon z benedyktyńskiego na dominikański. Od roku 1254 studiował w Paryżu przez trzy lata (pomimo ostrego sprzeciwu rodziny, która chciała, aby syn objął ważne stanowisko kościelne). Kontynuował swoją edukację w Kolonii. Jego życie obracało się wówczas wokół Paryża, gdzie uzyskał upragniony stopień bakałarza biblijnego (został absolwentem wyższych studiów). Te stanowisko pozwoliło mu na skupieniu się na własnej twórczości. W okresie tym napisał kilka ważniejszych dzieł, w którym zarysowywał podstawy swojej filozofii.

Od roku 1261 Tomasz z Akwinu został przyjęty do szkoły dominikańskiej jako nauczyciel w Ortavio. Ponadto został poproszony przez papieża o uzupełnienie Pisma Świętego tak zwanym „Złoty łańcuch” - obszerny komentarz teologiczny do czterech Ewangelii zawartych w Biblii. Zakonnik musiał wykazać się ogromnym zasobem wyjątkowej wiedzy teoretycznej na tematy religijne. „Złoty łańcuch” jest jednym z najwybitniejszych jego dzieł.

W roku 1265 przyjął stanowisko nauczyciela w Rzymie. Również i ten okres w jego życiu owocuje wieloma ważnymi utworami, jakie napisał. W roku 1272 dominikanin powrócił do Neapolu, gdzie był miejscowym kaznodzieją w San Domenico Maggiero. W dwa lata później z polecenia papieża został wysłany na sobór w Lyonie. Pojechał tam pomimo złego stanu zdrowia. W drodze rozchorował się jednak jeszcze bardziej. Zmarł 7 marca 1274 roku nigdy nie dotarłszy na sobór i nie wypełniwszy zadania powierzonego mu przez papieża, z którym przez całe życie utrzymywał kontakt. Zmarł w opactwie Fossanova należącym do cystersów.

Tomasz z Akwinu zafascynowany był poglądami Arystotelesa, toteż jego filozofię zasilały głównie twierdzenia greckiego klasyka. Podobnie jak Grek twierdził, że człowiek rodzi się z umysłem pustym, zapisuje go natomiast doświadczeniami swojego życia. Ponadto filozof utwierdza nas w przekonaniu, że najważniejszym bytem jest Bóg - gdyby nie on, nie byłoby niczego innego, co jest. To Tomasz z Akwinu po raz pierwszy zaczął opowiadać o transcendencji bytów.

Próbował też udokumentować fakt, że Bóg istnieje. Rozum był jedyną drogą do poznania prawdy. Samego Stworzyciela nazywał „Wielkim Poruszycielem”, który porusza wszystko, co istnieje. Człowiek nie powinien być bierny, bo tylko działanie jest celowe, rozumne. Dominikański zakonnik zarysował również podstawy filozofii zwanej „tomizmem” od jego imienia. Mówi tam między innymi o tym, że na świecie egzystują różne byty rozumne (na przykład aniołowie, którzy jednak nie mają materialnego ciała), a przeznaczeniem każdego człowieka jest poznawanie Boga przy pomocy rozumu, bo to jedyna prawidłowa ścieżka.

Tomasz z Akwinu jest autorem ogromnej ilości wybitnych dzieł, takich jak: „Spór o jedności intelektu”, „Złoty łańcuch”, „Summa contra gentiles: Prawda wiary chrześcijańskiej”, „O mocy Boga”, „Traktat o szczęściu”, „Wykład pacierza”, „Traktat o cnotach”, „De mixtione elementorum ad magistrum Philippum de Castro Caeli”, „De unitate intellectus contra Averroistas”, „Commentum in libros Sententiarum magistri Petri Lombardi”.