Blokada Berlina - I kryzys berliński

Przyczyną bezpośrednią I kryzysu berlińskiego była powojenna reforma walutowa - odmiennie prowadzona w niemieckich strefach okupacyjnych zachodnich oraz strefie radzieckiej. W efekcie funkcjonowały dwie waluty.

Można było sobie z tym poradzić w obrębie powoli krystalizujących się dwóch państw niemieckich (od roku 1945 Wielka Brytania, Stany Zjednoczone, Francja oraz Rosja miały prowadzić jednolitą politykę okupacyjną. Szybko jednak w praktyce ograniczone zostało to do działań w strefach okupacyjnych państw zachodnich. Moskwa natomiast zaczęła swoją strefę traktować jak pozostałe państwa, w których inicjowała komunizm). W samym Berlinie powstał spór o walutę. Związek Radziecki wykorzystał to jako pretekst i zareagował odcięciem dostępu do Berlina Zachodniego.

Jedyna droga wiodła przez powietrze, co wykorzystały Stany Zjednoczone oraz Wielka Brytania, tworząc most powietrzny. Był on potrzebny, aby mieszkańcy mogli przetrwać. W nich bowiem w praktyce uderzyła decyzja Stalina. Zostali odcięci od żywności, ale także prądu. Blokada trwała od wiosny 1948 roku, aż do 12 maja roku kolejnego. Blokując Berlin Rosja faktycznie chciała wymusić na niedawnych sojusznikach odejście od ustaleń, podjętych na konferencji londyńskiej w roku 1948, w sprawie Niemiec. Zakładały one wycofywanie wojsk okupacyjnych z terytorium niemieckiego, po ustabilizowaniu sytuacji. W efekcie działania moskiewskie sprawiły, że państwa zachodnie przestały się w tej sprawie wahać, co niebawem przejawiło się w powołaniu do życia, ze stref okupacyjnych Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii oraz Francji, Republiki Federalnej Niemiec.