Aleksander Gierymski - biografia, życiorys

Aleksander Gierymski, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli polskiego realizmu w malarstwie, urodził się w 1850 roku w Warszawie. W stolicy ukończył również szkołę średnią oraz szkołę rysunku. Od 1968 roku studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, którą ukończył z wyróżnieniem w 1872 roku. Złoty medal uczelni otrzymał za pracę dyplomową zatytułowaną „Kupiec wenecki”. Swoje wykształcenie malarskie pogłębiał w Rzymie, w którym przebywał w latach 1873-74. Tam również powstały dwa pierwsze obrazy artysty – „Austeria rzymska”, „Gra w mora” – które po powrocie do kraju Gierymski przedstawił szerokiej publiczności z warszawskiej Zachęcie.

Dzieła malarza zostały docenione zarówno przez publiczność, jak i przez krytyków. Gierymski ponownie powrócił do Rzymu w 1875 roku i spędził tam cztery lata. Studiował włoskie malarstwo oraz chłonął najnowsze trendy. To tam powstał obraz „W altanie”, który był zapowiedzią impresjonizmu. Podczas pobytu we Włoszech Gierymskiego interesowała przede wszystkim tematyka koloru i światła. Znawcy malarstwa twierdzą jednak, że najświetniejszym okresem w karierze malarskiej artysty były lata 1879-1888, które spędził w Warszawie. Malarz związał się wówczas ze środowiskiem polskich pozytywistów, których programowym pismem stał się tygodnik „Wędrowiec”. Ekspertem od kwestii malarskich był w gazecie Stanisław Witkiewicz, który docenił twórczość Gierymskiego i promował go na warszawskich salonach.

Do najbardziej znanych dzieł z tamtego okresu zaliczyć można „Pomarańczarkę”, „Przystań w Solcu” czy „Trąbki”. Wszystkie obrazy poruszają tematy zaczerpnięte z życia biednych mieszkańców Powiśla i Starówki i stanowią wierne odbicie rzeczywistości. Realistyczna twórczość Gierymskiego, pomimo starań Witkiewicza, nie została doceniona. Bezrobotny malarz został zmuszony do opuszczenia Warszawy w 1988 roku. W poszukiwaniu zarobku udał się do Niemiec i Francji. Jego twórczość z okresu emigracji zdominowana jest przez tematykę pejzażową. W 1895 roku Gierymski na krótko wrócił do Polski. Ubiegał się wówczas o katedrę malarstwa w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, stanowiska jednak nie otrzymał.

Ostatnie lata malarz spędził w rzymskim szpitalu dla umysłowo chorych. Tam również zmarł w 1901 roku. Jego ciało spoczęło na cmentarzu w Campo Verano. Do najsłynniejszych obrazów Aleksandra Gierymskiego należą: „Piaskarze” (1887), „Wieczór nad Sekwaną” (1892), „ Trumna chłopska” (1894).