Wojny polsko-szwedzkie w XVII wieku - II etap wojen - 1617-1618, 1621-1626

1617-1618

Po śmierci Karola IX na tronie zasiadł jego małoletni syn, Gustaw II Adolf. Zygmunt III, który nigdy nie zrzekł się prawa do korony, zamierzał wykorzystać brak doświadczenia młodzieńca i odzyskać utraconą schedę. Jednak Gustaw Adolf okazał się przebiegłym przeciwnikiem. W 1617 r. Szwedzi zawarli pokój z Rosją, co umożliwiło im skupienie uwagi na sporze o Inflanty. Gustaw Adolf zarządził inwazję, która doprowadziła do zdobycia kilku twierdz. Jednak wojska Rzeczypospolitej znów udowodniły swą przewagę. Odbito wszystkie (prócz jednej) twierdze i zmuszono Szwedów do zadeklarowania zawieszenia broni w 1618 r. (rozejm w Karklis).

1621-1626

Po niepowodzeniach wcześniejszych zmagań, Gustaw Adolf podjął całkowitą reformę armii. Wreszcie, wykorzystując zaangażowanie Rzeczypospolitej w konflikt z Turcją, 19 sierpnia 1621 roku w Estonii wylądował kolejny desant Szwedów. Jak poprzednio, wojna zaczęła się zwycięstwami Szwedów, którzy zdobyli m.in. Rygę. Jednak zimą Litwini hetmana polnego Krzysztofa Radziwiłła, syna „Pioruna”, zaczęli odbijać utracone miasta. Wreszcie, latem 1622 roku doszło do zaciętej bitwy pod Mitawą, kiedy to artyleria i piechota szwedzka po raz pierwszy w dziejach...