Bitwy na Atlantyku w czasie II wojny światowej

Wojna na Atlantyku była bardzo istotnym wydarzeniem II wojny światowej. Wygrana i zdobycie przewagi na oceanie pozwalało dokonać blokady handlowej, która uniemożliwiała przeciwnikowi dalsze prowadzenie działań zbrojnych. Dlatego też Niemcom tak bardzo zależało na powstrzymaniu dostaw handlowych dla Wielkiej Brytanii.

Flota III Rzeszy nie mogła się równać ogromnej marynarce angielskiej - Royal Navy. Zdawano sobie z tego sprawę, dlatego też unikano wielkich bitew morskich, które zakończyłyby się pewną klęską. Zamiast tego preferowano ataki na pojedyncze statki dostarczające surowców do Anglii. Od samego początku wojny hitlerowska flota przystąpiła do realizacji tych założeń. Początkowo odnosiła ona liczne sukcesy, skutecznie przerywając brytyjskie linie zaopatrzenia. W celu ochrony statków transportowych siły Rogal Navy rozpoczęły tworzenie konwojów, które wspierały zaopatrzenie znaczną liczbą niszczycieli i krążowników. Zaczęło przynosić to zamierzone skutki.

W odpowiedzi na konwoje niemiecka admiralicja zaczęła stosować nowy system walki. Polegał on na tworzeniu, tzw. „wilczych stad”. Był to zespół paru okrętów podwodnych, u-bootów, które razem podejmowały akcje przeciwko flocie aliantów. Nowy sposób walki zaczęto stosować już w październiku 1940 roku. Szala zwycięstwa zaczęła znów powoli przechylać się w stronę Państw Osi.

Jednak dołączenie Stanów Zjednoczonych do koalicji antyhitlerowskiej odmieniło sytuację. Alianci zyskali dostęp do nowych okrętów, w tym lotniskowców, które w znaczny sposób przyczyniły się do zyskania przez nich przewagi na Atlantyku, zapewniały bowiem ciągłą ochronę powietrzną płynących statków. Upowszechnienie się radarów także wpłynęło na sposób prowadzenia walki, u-bootom coraz ciężej było zaskakiwać przeciwnika. Nie bez znaczenia było także złamanie szyfru Enigmy, co pozwalało wojskom sojuszniczym śledzić raporty dowództwa niemieckiego. 27 maja 1941 roku flota niemiecka poniosła wielką klęskę, gdy aliantom udało się zatopić sztandarowy okręt niemiecki Bismarck. Wydarzenie to jest o tyle istotne, że od tej pory marynarka III Rzeszy, za wyjątkiem u-bootów, przestała odnosić jakiekolwiek większe sukcesy. Przewagę na Atlantyku zyskali alianci i nie utracili jej do końca wojny.

Przegrana Niemiec w bitwie o Anglię oraz rozpoczęcie działań zbrojnych przeciwko ZSRR także wpłynęły na losy walk na oceanie. Zdano sobie sprawę, że nie jest już możliwym dokonanie pełnej blokady Wielkiej Brytanii. Marynarka III Rzeszy nie należała już zresztą do priorytetowych zagadnień w obliczu walki z ogromna Armią Czerwoną. Wygrana na Oceanie Atlantycki pozwoliła Wielkiej Brytanii odetchnąć z ulgą, odsuwając widmowe desantu morskiego na wyspy brytyjskie. Alianci zyskali także możliwość przeprowadzenia własnej inwazji drogą morską, co też wykorzystali w ramach operacji „Overlord”.