Wincenty Kadłubek - biografia, życiorys

Około roku 1150, w małej wsi Karwów położonej niedaleko Opatowa, na świat przyszedł Wincenty Kadłubek. Pochodził ze szlacheckiego rodu, który żył w ogromnej przyjaźni z księciem Kazimierzem Sprawiedliwym i przebywał często na jego dworze.

Kadłubek był osobą bardzo światłą i wykształconą. Swoją edukację rozpoczął w Stopnicy, gdzie mieściła się książęca szkoła kanonicka. Naukę kontynuował w krakowskiej szkole katedralnej. Następnie, dzięki hojności księcia, podjął studia na uniwersytecie w Bolonii, a później w Paryżu. W tym czasie zgłębiał nauki wyzwolone i prawo. Po ukończeniu uniwersytetu w 1183 roku powrócił do kraju, a ściślej do Krakowa, i został bardzo bliskim współpracownikiem księcia Kazimierza. Po jego śmierci, w roku 1194, przeprowadził się do Sandomierza. Od tego momentu poświęcał się religii. Został prepozytem kolegiackiej kapituły w kościele Panny Maryi. W kilkanaście lat później, w roku 1207, został mianowany biskupem krakowskim. Wybór Kadłubka na tak możnego duchownego zatwierdził mocą swego stanowiska papież Innocenty III. Dał temu wyraz w bulli z 18 marca 1208 roku. Data jego konsekracji przypada na koniec maja 1208 roku. Uroczystości przewodził arcybiskup, metropolita gnieźnieński, Henryk Kietlicz.

Mistrz Kadłubek bardzo angażował się w sprawy narodowe, a także związane z reformą Kościoła polskiego. Arcybiskup Kietlicz rozumiał jego troskę o społeczeństwo i rozwój duchowy Polaków. Udzielał mu poparcia i wspierał w realizacji postawionych sobie celów. Niestety, wobec oporu duchownych oraz możnych panów nie udało się Kadłubkowi doprowadzić swego zamiaru do końca. Bodźcem do zmian był głównie sobór Laterański, w którym Wincenty brał udział 1 listopada 1215 roku. Jak już wspomniano wcześniej, duchowny poniósł klęskę jako „reformator” Kościoła w Polsce. Na skutek porażki postanowił porzucić dotychczasowe życie i wstąpić do zakonu. Wybrał Zakon Ojców Cystersów w Jędrzejowie. Tu też zmarł, 8 marca 1223 roku.

W historii Polski i literatury zasłynął przede wszystkim jako autor „Kronik polski”. Nie zapomniano również o jego zasługach dla Kościoła. Został beatyfikowany w roku 1765 przez papieża Klemensa XIII, a w dwieście lat później rozpoczęto proces jego kanonizacji.