Organizacja Wyzwolenia Palestyny

Począwszy od roku 1948, czyli momentu, gdy ziemie na Bliskim Wschodzie, do tej pory będące mandatem brytyjskim, podzielone zostały pomiędzy ludność arabską i żydowską, w rejonie tym toczy się permanentny konflikt. W latach 60-tych, gdy cała Liga Państw Arabskich była już w pełni uświadomiona, że Izrael, ze względu na lepsze zaplecze polityczne i technologiczne, zyskuje przewagę, konieczne stało się sformalizowanie i nasilenie ruchu powstańczego wśród Palestyńczyków.

Rolę politycznej reprezentacji ludności arabskiej w Palestynie od roku 1964 pełnić miała Organizacja Wyzwolenia Palestyny, która skupiła wiele różnych ugrupowań dotychczas walczących na własną rękę. Oficjalne zawiązanie nowego ciała nastąpiło 2 czerwca, w trakcie odbywającego się w Kairze szczytu Ligi Arabskiej. Na czele Komitetu Wykonawczego OWP (który na wstępnym etapie był kontrolowany przez Egipcjan) stanął Ahmad Shukeiri.

Najistotniejszym celem organizacji była walka, aż do ostatecznego zwycięstwa, z państwem izraelskim. Początkowo nie odwoływano się jednak do przemocy. Sytuacja zaczęła się zmieniać dopiero po roku 1967 i wojnie sześciodniowej. Wówczas skrajne, opowiadające się za walką partyzancką, skrzydło opanowało kierownictwo OWP, a przywództwo objął radykał Jasir Arafat. Lata 1968-1970 to okres szczególnego nasilenia terrorystycznej aktywności członków OWP działających zarówno na terytorium Izraela, jak i Jordanii.

Początek lat 70-tych przyniósł poważne perturbacje wewnętrzne. W OWP doszło do podziału, którego efektem były bratobójcze, bardzo krwawe walki. Równie poważne straty Palestyńczycy odnotowali w czasie nieudanej próby przejęcia władzy w Jordanii. Armia tego państwa zwyciężyła w walce z siłami OWP i te ostatnie musiały szukać schronienia w Libanie i Syrii.

Kolejnym przełomowym rokiem był 1974. Wtedy to Organizacja Narodów Zjednoczonych przyznała OWP status obserwatora; 2 lata później przedstawiciele Palestyńczyków mogli brać już udział w obradach Rady Bezpieczeństwa ONZ (bez prawa głosu). Wciąż jednak dochodziło do ataków terrorystycznych. Po jednym z nich, w roku 1978, Izrael wkroczył do Libanu i stworzył tam strefę buforową. Cztery lata później znajdujące się na terytorium Libanu obozy i bazy szkoleniowe OWP zostały zlikwidowane przez Izraelczyków. Dzięki międzynarodowej mediacji kierownictwo organizacji otrzymało możliwość wyjazdu do Tunisu. Pod koniec lat 80-tych OWP aktywnie zaangażował się w intifadę.

Rozpad bloku socjalistycznego pozbawił Palestynę międzynarodowego wsparcia i Arafat zmuszony był zmienić taktykę. Rozpoczęły się więc tajne rozmowy pokojowe na linii Izrael – OWP, których rezultatem było obietnica porzucenia przez tych ostatnich metod walki terrorystycznej. W roku 1993 w Waszyngtonie strony konfliktu, które reprezentowane były przez I.Rabina i J.Arafata, doszły do porozumienia. W konsekwencji ustaleń powstać miała Autonomia Palestyńska, która miała respektować istnienie państwa izraelskiego.

Przez kolejne lata, w nieformalny sposób, OWP kontrolowała wszelkie władze Autonomii, a prezydentem został J. Arafat.

Początek nowego wieku przyniósł ponowne zaognienie stosunków dwustronnych. Wybuchła kolejna intifada, a Arafat znalazł się w ogniu krytyki organizacji terrorystycznych tj. Hamas, które przeciwne były kontynuowaniu procesu pokojowego.

Po śmierci Arafata (2004), przywództwo w OWP objął Mahmud Abbas.