Halina Poświatowska - twórczość - ogólna charakterystyka

Ciężka wada serca oraz szybko utracona miłość rzucały cień na twórczość Haliny Poświatowskiej. Poetka w 1956 roku (miała wtedy 21 lat) została wdową. Jej małżonek także miał problemy z sercem. Rok 1956 jest ważny również ze względu na czas debiutu poetki, która zaczęła publikować wiersze w „Gazecie Częstochowskiej”.

Dwiema dominantami jej twórczości były właśnie miłość i śmierć. Z jednej strony codzienna walka o życie odbywająca się w cieniu ciężkiej choroby, z drugiej wspaniałe uczucie, które pozwalało choć na chwilę oderwać się od trudnej rzeczywistości. W jej wierszach siły te splatają się ze sobą, często jedna pozostaje w cieniu drugiej, by wciąż być gotową do ujawnienia się.

„Śmierć” jest jednym z wierszy poświęconych tematyce umierania. Widmo odejścia z tego świata czai się wszędzie. Możemy wnioskować, że jest ona bliżej niż się tego spodziewamy. Blada i smutna snuje się wszędzie gdzie tylko się pojawimy. Proszona o odejście czyni to niechętnie. Jednak podmiot liryczny utworu nie demonizuje jej. Przyjmuje raczej postawę kogoś, kto jest pogodzony z losem. Stara się także dostrzec pozytywne strony śmierci, które widoczne są przede wszystkim dla ludzi cierpiących, gdyż jest ona dla nich wyzwoleniem.

Wizję miłości Haliny Poświatowskiej najlepiej scharakteryzować może utwór „Odłamałam gałąź miłości”. Tytułowe uczucie zostaje tutaj wystawione na próbę, podmiot liryczny pragnie je zniszczyć, wyrzucić ze swojej duszy. Wszystkie próby okazują się chybione, a miłość zagnieżdża się w sercu i głowie. Oplata także ręce próbujące ją złamać. Okazuje się niezwyciężona.

Poezja Haliny Poświatowskiej to ciągła refleksja nad istotą miłości, która niewątpliwie nadaje sens życiu. Życie to jest wątłe i kruche, może zostać przerwane w każdej chwili. Z jej utworów wyłaniają się bardzo ciekawe i dogłębne analizy ludzi, którzy pragną kochać, by dodać sensu nietrwałej egzystencji. Wizja miłości roztaczana przez poetkę jest pozytywna, bliżej jej do wielkiej siły czyniącej człowieka bezpiecznym i szczęśliwym niż do osobistych dramatów. Nawet gdy wszystko otacza ciemność, gdzieś tli się iskierka nadziei mówiąca o tym, ze nie warto się poddawać.